Als bevelhebber leidde hij de overgang van een dienstplichtig naar een beroepsleger, een van de grootste reorganisaties uit de geschiedenis van de krijgsmacht.

Couzy was volgens Defensie „een invoelend en enthousiast mens, met een groot gevoel voor rechtvaardigheid en verantwoordelijkheid. Maar hij was ook een generaal die onverstoorbaar, gevraagd en ongevraagd zijn mening gaf.”

Vanaf zijn aantreden als bevelhebber van de landmacht tot publicatie van zijn memoires in 1996 lag Couzy geregeld overhoop met de bewindslieden van Defensie. Het leverde hem de bijnamen lastpak-generaal en generaal Blindganger op. Zo beschrijft hij in zijn boek ‘Mijn jaren als bevelhebber’ bijvoorbeeld dat er veel mis was in de verstandhouding tussen politiek en krijgsmacht.

Couzy was onder meer betrokken bij de oorlog in voormalig Joegoslavië. In zijn boek uitte hij duidelijk zijn visie op de VN-operatie in Bosnië en Herzegovina, waar een Nederlands bataljon de zogenaamde ‘safe-area’ moest beveiligen om deze enclave met overwegend moslim-bewoners te beschermen tegen de Bosnische Serviërs. Al voor het aannemen van die opdracht had Couzy sterke twijfels aan de haalbaarheid ervan.

Toch vond Couzy zichzelf geen lastpak. Kort na zijn vertrek verklaarde hij: „Al heb ik de schijn tegen, ik ben geen politieke generaal geweest. Als bevelhebber gaf ik militaire adviezen aan de politieke leiding. Wanneer die eenmaal een besluit had genomen, heb ik dat altijd loyaal uitgevoerd.”