De presidentsverkiezingen in Amerika trekken over heel de wereld de aandacht. Dat begint al met de voorverkiezingen in het voorjaar. Vier jaar geleden bleef ook na de verkiezingsdag de spanning bestaan. Het duurde toen nog een paar weken voordat duidelijk was dat Bush de nieuwe president zou worden.Ook nu zijn de marges smal. Opiniepeilingen laten weinig verschil tussen Bush en zijn opponent zien. En dat terwijl de zittende president toch het status- en publiciteitsvoordeel geniet van zijn hoge ambt.

Het geldt als een schande om na één zittingstermijn niet herkozen te worden. Dat overkwam in 1992 de vader van George Bush. Carter en Ford zijn andere voorbeelden van presidenten die de strijd om hun herverkiezing verloren.

In Amerika zelf mag dan sprake zijn van een nek-aan-nekrace, buiten de VS is Kerry favoriet. Althans bij het spraakmakende deel van de bevolking. Zo zou ook de meerderheid van de Tweede-Kamerleden op hem stemmen.

Niet dat men zich in Amerika iets van dergelijke opinies zal aantrekken. Een actie van de Britse krant The Guardian om kiezers in de staat Ohio via e-mailberichten op te roepen op Kerry te stemmen, riep vooral negatieve reacties op. Ook bij de Democraten. Dat kan men zich goed voorstellen.

Dat Kerry bij de meerderheid van onze kamerleden favoriet is, viel te verwachten. Het opvallendst van de peiling van Vrij Nederland is wel dat slechts vijftien kamerleden zich openlijk voor Bush durven uit te spreken. Met name in het CDA wilden velen niet voor hun keuze uitkomen. De fractie van de ChristenUnie deed er helemaal het zwijgen toe.

Dat Bush in West-Europa niet gezien is, heeft onmiskenbaar te maken met zijn religieuze gedrevenheid. In Amerika is dat voor een president niet zo bijzonder, maar in het sterk geseculariseerde Europa vindt men dat al gauw bizar. Een man als John Kerry, weliswaar rooms-katholiek, maar minder geïnspireerd door zijn geloof, valt dan beter.

Die verschillende levensbeschouwelijke oriëntatie van Bush en Kerry blijkt ook uit hun politieke standpunten. Ten aanzien van abortus, in de VS nog steeds een actueel strijdpunt, gaan hun wegen duidelijk uiteen. De pro-lifebeweging moet het onmiskenbaar van Bush hebben.

Tegen die achtergrond bezien is het opvallend dat uit het confessionele kamp naast de twee SGP-kamerleden slechts vier CDA’ers zich voor Bush uitspreken.

Uiteraard zijn er in deze verkiezingscampagne ook andere gezichtspunten in het geding. De Irak-oorlog is voor Bush niet het succes geworden waarop hij hoopte. In plaats dat de val van het Saddam-regime bijdraagt aan zijn herverkiezing, is Irak veeleer een blok aan zijn been. Bush dacht dat Amerika machtig genoeg was om op eigen houtje onwelgevallige regimes uit het zadel te werpen. Hoe men elders ter wereld, ook Amerika’s bondgenoten, daarover oordeelde, deed er niet toe.

Daarbij komt dat onder Bush de welvaartsverschillen in Amerika alleen maar zijn toegenomen. Mede door zijn forse belastingverlaging zijn de rijken nog rijker geworden. Dat doet ons enthousiasme voor Bush niet toenemen.