De tijd dat de V in de naam van haar ministerie voor ”visserij” stond, is allang voorbij. Maar juist die sector slurpt deze eerste maanden van Schoutens ministerschap een groot deel van haar tijd op. Dinsdagmiddag ontving ze haar Deense collega Ellemann, die ’s ochtends in de haven van Scheveningen uitleg had gekregen over de omstreden pulstechniek. Maandag stak ze Urk een hart onder de riem.

Urk leeft van de vis. Schouten ziet het met eigen ogen in de fabriekshal van Neerlandia, met een jaaromzet van zo’n 50 miljoen euro een van de grotere visexporterende bedrijven in Urk. Naast de negentig vaste krachten werken hier, afhankelijk van het seizoen, 150 tot 180 parttimers.

Spontaan neemt de minister plaats tussen de vrouwen aan de vriesband. Terwijl de scholletjes door haar vingers glijden, hoort ze vertellen dat veel mannen die niet naar zee gaan, hun brood „in de vis” verdienen. Meisjes sparen er hun uitzet bij elkaar, moeders vullen het huishoudinkomen aan.

Maar de Urker economie wordt bedreigd, vertelt directeur Albert Romkes. „De vloot is de laatste jaren sterk gekrompen, die is niet meer in staat om de toegewezen quota helemaal op te vissen. Vooral in de wintertijd draaien wij minder uren dan vroeger.”

De minister knikt. Ze weet van de zorgen: over de brexit, de zogeheten aanlandplicht en de toekomst van de pulskor (elektrisch vissen). Het Europees Parlement wil die laatste techniek, waar Nederlandse vissers tientallen miljoenen euro’s in hebben geïnvesteerd, in de ban doen.

„Wij zetten ons in om deze mooie manier van vissen te behouden”, zegt Schouten als ze weer buiten staat. „Puls vermindert de CO2-uitstoot, spaart de zeebodem en vermindert bijvangst. We gaan in gesprek met Europa. Er moet ruimte blijven voor zulke innovaties.”

Tijdens een wandeling langs de Urker haven vraagt de minister aan Andries de Boer of er nog wel opvolgers zijn. „Gelukkig wel”, zegt de visser. „Onze jeugd is de kracht van Urk. Hier zijn nog jongens genoeg die naar zee willen, als ze maar weten dat er toekomst in de visserij zit.”

In een restaurant praat Schouten met een groepje vissers verder –de pers is daarbij even niet welkom. „Ze vertelden over de onzekerheid waar ze mee worstelen”, zegt ze na afloop. „Vissers maken vaker stormen mee. Afhankelijkheid en vertrouwen komen dan samen. Het was mooi om dat met elkaar te delen.”

De vissers zijn blij met hun nieuwe minister. „Deze vrouw gaat voor 200 procent voor ons.”

Buiten wordt Schouten aangeklampt door IJsselmeervisser Paulus de Boer. Hij klaagt over moeizame vergunningverlening. „Maar we staan achter je. En als een visserman zijn woord geeft, kun je er op aan.”