De welvaart in onze samenleving is ongekend hoog. Tegelijk geldt dat we het nog nooit zo druk hebben gehad. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat zijn we bezig: met ons werk, met het aanschaffen of onderhouden van ons bezit, met de opvoeding van onze kinderen, met het bijhouden van onze sociale media… Er moet van alles. Zo veel dat we aan het ontmoeten van onszelf niet toekomen. Je kunt je afvragen of dat echt allemaal moet Of we niet voor onszelf op de vlucht zijn.

Onze Schepper heeft het zo niet bedoeld. In Zijn goedheid heeft Hij ons een ander ritme geschonken: geen lange vakanties maar elke week een dag. Zes dagen (niet vijf!) arbeiden en één dag rusten. Om te rusten van onze boze werken. Om ons te verlustigen in het werk van God door Zijn Geest in ons te laten werken. En, zo zegt de Heidelberger, om te oefenen voor de eeuwige sabbat. Om vervolgens op maandagmorgen als een herschapen mens weer aan de slag te gaan. De zondag als recreatiedag bij uitstek. Een dag van mogen in plaats van moeten.

Onze samenleving is ver verwijderd geraakt van deze scheppingsorde. Veel ouderen en vooral ook veel jongeren lopen voortdurend op hun tenen en vervolgens tegen hun grenzen aan. Het was laatst in het nieuws: met name dertigers vallen gemakkelijk ten prooi aan een burn-out. Maar ook op school zijn er getalenteerde jongens en vooral meisjes uit de hogere klassen die het ritme niet meer kunnen bijbenen en een stap terug moeten doen. Uit de toon en vervolgens uit de groep vallen. Het altijd maar weer moeten scoren, informatie moeten opnemen, alert en sociaal wenselijk moeten zijn – het is niet gratis verkrijgbaar. Er moet een hoge prijs voor neergeteld worden.

Volgende week gaat het gelukkig anders. De trein van het jachtige leven staat stil. We mogen de feestdagen vieren en vakantie houden. Tijd voor ontspanning en ontmoeting. Dat betekent natuurlijk niet dat alles op z’n beloop gelaten kan worden. We moeten er wel voor zorgen dat het gezellig wordt tijdens het kerstdiner. De afspraken voor de vele familieontmoetingen moeten tijdig geregeld worden. En natuurlijk moet je wel je mail lezen, je Facebook of Instagram bijhouden en de nodige apps beantwoorden. Ik wil niemand ontmoedigen, maar het zou zomaar kunnen dat velen aan het einde van het kerstreces vermoeid de vakantie uitrollen: ze moeten weer aan de slag, maar zijn eigenlijk niet klaar met de vakantie. Er stond nog zo veel meer op het programma…

Maandag is het kerstfeest. Kerstfeest is bij uitstek een feest van ontmoeting. Nee, ik bedoel nu niet dat we bij elkaar op bezoek gaan, dat we van de dagen gebruikmaken om in te halen wat we op sociaal gebied in de afgelopen tijd hebben laten liggen. Ik moest denken aan een oud kerstlied: „Hoe zal ik U ontvangen, hoe wilt Gij zijn ontmoet?” Op kerstfeest laat God Zich ontmoeten in Zijn Zoon, het Kind van Bethlehem. Laten we daarom ons lijstje met moet-taken voor in de vakantie maar eens grondig onder handen nemen en alles schrappen. Behalve dat ene, de ontmoeting met Jezus Christus. Hoe Hij ontmoet wil zijn? In Zijn Woord, in het gebed. Zijn geboorte vond 2000 jaar geleden plaats, in een heel andere tijd. Een tijd van veel minder hectiek en onrust. Of toch niet? De Zaligmaker wist van onrust en vermoeidheid. Blijkbaar deed het probleem zich in de tijd van Zijn omwandeling op aarde al voor. Hij heeft er ook een antwoord op: „Komt allen tot Mij, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven”. Hij nodigt uit om Hem te ontmoeten en Zijn juk op ons te nemen. Met Zijn juk op onze schouder bestaat er geen moeten meer. Alleen een mogen rusten in Hem. Die ont-moeting wens ik alle lezers toe.

Reageren? welbeschouwd@refdag.nl