Ter Veld kwam in 1981 in de Tweede Kamer voor de PvdA. In de oppositie stelde ze zich te weer tegen iedere bezuinigingsmaatregel op het gebied van de sociale zekerheid.

De PvdA kwam in 1989 in de regering en Ter Veld werd toen zelf staatssecretaris van Sociale Zaken in het kabinet-Lubbers. In 1993 moest ze opstappen. Verwijten die zij als Kamerlid over bezuinigingen had gemaakt, kwamen nu op haar bordje terecht.

Ter Veld ging in 1991 als staatssecretaris akkoord met een kabinetsvoorstel om drastisch te snijden in de arbeidsongeschiktheidsuitkeringen. Een jaar later werd ze door de PvdA-fractie overvallen met de eis dat de bestaande gevallen buiten schot zouden blijven. Dat leidde tot grote wrevel tussen Ter Veld en de PvdA-fractie en uiteindelijk tot het vertrek van de staatssecretaris. Ze barstte in snikken uit na de persconferentie waarop ze haar vertrek aankondigde en vond troost bij Jeltje van Nieuwenhoven.

In een reactie op het overlijden van haar partijgenote liet Van Nieuwenhoven weten dat Ter Veld als Kamerlid en staatssecretaris heel veel heeft betekend voor de PvdA. Ook zei Van Nieuwenhoven dat ze in de politiek een hele hechte band met Ter Veld had.