„Want uit genade zijt gij zalig geworden door het geloof; en dat niet uit u, het is Gods gave.”

Laat een ieder zichzelf leren en meer en meer troosten met dit Geschenk. Want het moet geloofd worden, zoals u van Christus Zelf hoort. Hoe vaster nu het geloof is, des te meer vreugde, levenslust en gerustheid ondervindt men in zijn hart, zodat men dan ook gaarne alles lijdt en doet, als men slechts weet dat God het eist en hebben wil. En dat alles, omdat God genadig is en enkel liefde jegens ons wil betonen.

Ja, zegt u, als ik was als Petrus, Paulus of als de maagd Maria, dan zou ik mij wel kunnen troosten met dit Geschenk. Want zij zijn heilig en zij worden ongetwijfeld met dat Geschenk bedoeld. Maar hoe kom ik, arm zondaar, tot de zekerheid dat ook ik ermee bedoeld ben, daar ik God immers op zo menigerlei wijze vertoornd en Hem zo dikwijls beledigd heb? Zulke gedachten blijven niet uit, als het hart onder zo’n prediking zichzelf eens goed beschouwt en aan zijn verkeerdheid denkt. Maar dan moet men op zijn hoede zijn dat men niet buiten Gods Woord om gaat en te veel aan zulke gedachten toegeeft. Dan moet men zich snel weer tot het Woord wenden en daarnaar oordelen. Want zulke gedachten zijn niets anders als het eigenlijke ongeloof, dat ons wil aftrekken van zo’n Geschenk en zo’n troostvolle prediking.

Maarten Luther, hoogleraar in Wittenberg (”Gods liefde in Christus”, preek uit 1538)