Het lijkt me nuttig dat te bezien als onderdeel van het grotere geheel. Zeker is, op basis van de verkiezingsuitslag, dat ruwweg de helft van de Amerikanen de volgende zaken acceptabel vindt: een politiek van verdeel en heers in eigen land, openlijke xenofobie, minderjarige kinderen scheiden van hun ouders om ze vervolgens zonder hun ouders uit te zetten naar Mexico, waar de kinderen vaak niet vandaan komen, samenzweringstheorieën als feiten presenteren en wetenschappelijke feiten als fabels afdoen, dictators goede vrienden noemen en traditionele bondgenoten beledigen, gevaren als een pandemie bagatelliseren, bleekmiddel slikken in alle ernst als een middel presenteren tegen een dodelijk virus en structureel liegen. In die context moeten we de verkiezingen en het beleid dat de komende jaren gevoerd wordt, zien.

Isolationisme was in het verleden de rode lijn door het Amerikaanse buitenlandbeleid. Het kwam er in het kort op neer dat het land zich zo min mogelijk wenste te bemoeien met de rest van de wereld. Daardoor was het bijvoorbeeld lange tijd niet zeker of de VS mee zouden doen in de Eerste en later ook de Tweede Wereldoorlog. Had het land dat inderdaad niet gedaan, dan was de historie heel anders verlopen in Europa, om maar wat te noemen.

Na het einde van de Tweede Wereldoorlog schudde Washington zijn isolationistische veren af. Onder leiding van de VS werd een nieuw internationaal financieel stelsel uit de grond gestampt, met instellingen als de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds (IMF) in het hart daarvan. Op defensiegebied zag de NAVO het levenslicht. Vrijhandel op mondiale schaal werd het doel van het economisch beleid en de dollar nam de rol van de facto de wereldmunt aan.

Vandaag de dag is isolationisme als voorkeursopstelling van het land terug. De afgelopen vier jaar is dat duidelijk geworden. Met president Biden zal het allemaal waarschijnlijk nog meevallen. Gezien het feit dat de helft van het electoraat isolationisme prima vindt, is het echter een kwestie van tijd voordat het land een leider krijgt die er vol voor gaat. Het zal ook het beleid van iemand als Biden beïnvloeden. Hij zei immers ook de president te zijn van de Amerikanen die níet op hem hebben gestemd.

Terug naar het te verwachten economisch en financieel beleid in de komende jaren, want dat is wel heel belangrijk voor de rest van de sterk geglobaliseerde wereld. De Senaat blijft waarschijnlijk nipt in handen van de Republikeinen en die moet veelal goedkeuring geven aan voorgenomen economisch en financieel beleid van de president. Dat kan Biden vleugellam maken.

Gezien de diepe politieke verdeeldheid in het land, de wens van de Republikeinen om van Biden een wat men noemt ”one term president” te maken –slechts vier jaar in het Witte Huis– is de kans groot dat beide kampen elkaar weinig zullen gunnen en we te maken krijgen met een politieke patstelling. Daarbij zullen de rechtbanken, tot aan het Hooggerechtshof toe, het druk krijgen.

De auteur is hoofdeconoom bij OHV Vermogensbeheer