U hoort hier een mens die even tevoren klaagde en weende, nu danken met een verheugde ziel. Waarom, zult u mij vragen. Wel, omdat hij nu zijn verlossing gewaar wordt. Het is alsof hij had gezegd: Hoewel ik in mijzelf grote reden vind om te klagen en te zuchten om de overblijfselen van de verdorvenheid, nochtans heb ik overvloedig reden om te danken. Hoewel mijn vlees met banden van verdorvenheid mij bindt en drukt, nochtans zal ik niet onderdrukt worden, omdat ik in Christus ontslagen ben van de verdoemenis en van de heerschappij ervan.Zo overwinnen de wedergeborenen door Christus Jezus, hoewel hun zaken er wanhopig voorstonden. Als u nu Paulus als in één adem hoort danken daar hij tevoren zuchtte, zo wordt ons hierin getoond dat God niet toelaat dat de Zijnen altijd treuren en dat de wedergeborenen altijd zouden wenen. Hij schenkt hun ook verlossing uit hun benauwdheid. Paulus weende van tevoren en onder die strijd zuchtte hij. Doch nu verheugt hij zich in Gods goedertierenheid.

Aldus wendt Hij de gevangenis voor Sion, vervullende hun mond met lachen en hun tong met gejuich. Hij laat ze met tranen zaaien, doch met vreugde maaien. In plaats dat zij verlaten zijn, stelt God hen tot een eeuwige heerlijkheid.

Samuel Scherphof, predikant te Zuidland (Self-strijd van Paulus, 1668)