Vrijdag was het de beurt aan Sudan. Khartoem schaarde zich in het rijtje van de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein, die onlangs ook besloten de betrekkingen met Israël te normaliseren. En opnieuw was het de Amerikaanse president Donald Trump die de deal wereldkundig maakte. Want achter de schermen hadden de Verenigde Staten een belangrijke rol gespeeld in de totstandkoming van de overeenkomst.

Elke vredesovereenkomst valt doorgaans toe te juichen. En al helemaal als daarmee een tientallen jaren durende vijandigheid –in elk geval op papier– uit de wereld wordt geholpen. Toch vroegen veel Israëliërs zich dit weekeinde af wat nu precies de voordelen van deze deal zijn. In diverse media circuleerde het grapje dat Israëliërs voortaan politiek asiel in Sudan kunnen aanvragen.

Met die kwinkslag is vanzelfsprekend niet alles gezegd. Economische voordelen zullen er vooral voor het arme Sudan zijn. Hoewel Israël straks ook het recht krijgt door het Sudanese luchtruim te vliegen. Dat scheelt een flinke omweg naar een aantal bestemmingen.

De normalisering van de betrekkingen tussen beide staten heeft bovendien een belangrijke symbolische waarde. Want het was uitgerekend in de Sudanese hoofdstad Khartoem dat de Arabische Liga in 1967 bijeen kwam om de houding ten aanzien van de Joodse natie te definiëren, na de historische nederlaag in de Zesdaagse Oorlog. Drie uitgangspunten, bekend als de drie ”Nee’s”, werden op die topontmoeting geformuleerd: geen vrede met Israël, geen erkenning van Israël en geen onderhandelingen met Israël.

Hoewel Egypte en Jordanië in 1979 en 1994 met die dogma’s braken door een vredesverdrag met Israël te sluiten, waagde verder geen enkel Arabisch land het de afgelopen 26 jaar de betrekkingen met de Joodse staat formeel te normaliseren. Dat taboe lijkt nu definitief van tafel, nu binnen anderhalve maand drie Arabische landen een soortgelijke stap zetten. Het hoofd van de Israëlische inlichtingendienst Mossad, Yossi Cohen, liet bovendien dit weekeinde doorschemeren dat een deal met Oman en Saudi-Arabië ook niet lang op zich zal laten wachten.

Natuurlijk spelen allerlei geopolitieke overwegingen –zoals het vormen van een gemeenschappelijk front tegen Iran– een belangrijke rol bij de totstandkoming van de recente overeenkomsten met Israël. Maar het gaat niet aan om het ‘gewone’ belang van normale betrekkingen tussen de volken in het Midden-Oosten daarmee weg te relativeren. Daarvoor heeft dit kruitvat vrede veel te hard nodig.