De zielsgrond van een christen wordt soms met een oog vergeleken. Een oog is immers zeer gevoelig. Gelijk een oog zich van het geringste stofje tracht te zuiveren, zuivert het gemoed van een oprechte christen zich van alle onreine inzichten die zich in zijn werken willen mengen. Vergelijkt men dat dan weer met het valse christendom, dan vindt men regelrecht het tegendeel.Een valse christen, die alleen maar een vleselijke geboorte tot zijn grondslag heeft, blijft met al zijn inzichten aan de vleselijke geboorte hangen. Hij is uit de aarde aards en spreekt aardse dingen. Hij stelt zichzelf tot zijn doelwit en oogmerk. Het beste waarmee zo’n valse christen kan pronken is het eigen ik.

Dit gaat op zolang er bij het christendom eer, aanzien en andere voordelen te behalen zijn. Meestal is dat de beloning van het valse christendom. Het kruis van Christus is voor zo een echter een harde zaak. Hij beleeft zijn christendom naar de loop van deze wereld en naar de verdorven genegenheden van zijn voorstander en vrienden. Hij is de oorspronkelijke oprechtheid, waarin God de mens schiep en die door Christus wordt hersteld, nog niet deelachtig geworden. Daarom zijn al zijn werken, ze mogen zo heilig schijnen als ze willen, niets anders dan natuurlijke werken en ze hebben alleen maar natuurlijke dingen tot hun doelwit.

A. M. Bohme, hofprediker te Londen (Stichtelijke Schriften, 1722)