Miranda Helderberg zucht diep: „Volgende week beginnen eindelijk de scholen weer na ruim zes maanden lockdown in verband met de coronacrisis. Leuk voor mijn drie kinderen, maar ik weet eerlijk gezegd niet of ik ze wel kan laten gaan, want de bustarieven zijn bijna verdrievoudigd. Ze moeten met twee bussen naar school, dus op een dag vier bussen in totaal. En dat maal drie! Dat kost mij iedere maand meer dan mijn halve inkomen.”

Helderberg is niet de enige die het somber inziet, maar tegelijkertijd beseft dat het niet anders kan. „Alleen had de regering verzachtende maatregelen in het vooruitzicht gesteld, en die laten op zich wachten. Die komen waarschijnlijk pas over enkele maanden”, zegt ze.

Scherven

Niet alleen voor het openbaar vervoer moet flink dieper in de buidel getast worden. Ook stroom, water en gas worden fors duurder, omdat de overheid de subsidie daarop gaat afschaffen. En doordat de Centrale Bank van Suriname een week geleden de Surinaamse dollar heeft gedevalueerd, wordt vrijwel alles duurder.

Zo schoten de prijzen aan de pomp begin deze week met 60 procent de lucht in. Naar aanleiding van de ontstane paniek zei president Chandrikapersad Santokhi dat hij de accijnzen zou verlagen om de brandstofprijs wat te drukken, maar inmiddels is hij daarop teruggekomen. „Je kunt niet aan de ene kant de noodzakelijke inkomsten van de staat verhogen, en dat tegelijkertijd weer teniet doen door subsidies. Dan ben je weer net zover van huis”, aldus het staatshoofd.

Iedereen begrijpt dat er draconische maatregelen genomen moeten worden na tien jaar wanbeleid van Bouterse. Santokhi had echter beloofd dat er ook maatregelen zouden worden genomen om de ergste klappen voor de armen enigszins op te vangen. Maar die blijven vooralsnog uit.

De middenklasse is inmiddels weggevaagd en het gat tussen rijk en arm wordt steeds groter. Zo wordt de huur van de meeste huurhuizen in euro’s of Amerikaanse dollars berekend.

Door de devaluatie is het spaargeld van veel Surinamers in één klap gehalveerd. „Ik ben wanhopig”, zegt de 68-jarige Celicia Waterberg. „Ik had een aardig zakcentje voor mijn oude dag gespaard, maar dat is nu grotendeels verdwenen. Mijn pensioentje is door de devaluatie ook bijna niets meer waard. Ik overweeg naar Nederland te gaan, daar krijg ik tenminste nog bijstand. We worden gewoon weggejaagd uit eigen land.”

Desondanks reageren de meeste mensen gelaten op de devaluatie en de recente prijsverhogingen. De bereidheid om te demonstreren is nihil. Helderberg: „Wij hebben voor Santokhi gekozen om die boevenbende van de vorige regering te vervangen en het beter te doen. We moeten ze de tijd gunnen om hun doel te bereiken. Het zal vreselijk pijn doen, maar wij Surinamers hebben wel meer stormen doorstaan. We hebben Bouterse overleefd, dus dit overleven we ook wel. Nu maar hopen dat ze dat vertrouwen niet beschamen.”

Over een week houdt president Santokhi zijn eerste jaarrede in het parlement. Iedereen verwacht dat hij dan eindelijk uit de doeken zal doen hoe hij de bevolking gaat helpen.