Wetenschappers hebben de vegetatie geanalyseerd die zich gedurende de laatste vijf millennia heeft opgehoopt op het onbewoonde eiland St. Matthew. Ze bekeken de verschillende turflagen en stelden met isotopenonderzoek de samenhang vast tussen de dikte van de lagen en de atmosferische en oceanische veranderingen.

Teamleider Miriam Jones vertelde dat een bodemmonster is genomen tot 1,45 meter diep, dat de turfaanwas in de afgelopen in 5500 jaar representeert. De meest recente ontwikkelingen zijn in de hele periode van duizenden jaren daarvoor niet voorgekomen.

Het ijs in het Noordpoolgebied en de Beringzee smelt in de zomer en groeit weer aan in de winter. Satellietbeelden, die sinds 1979 worden gemaakt, tonen aan dat het ijs op de Pool door de uitstoot van kooldioxide en de opwarming van de aarde snel minder wordt. Gedacht werd dat de ijslaag in de Beringzee vrij stabiel was, met uitzondering van een sterke reductie in 2018 en 2019.

Dit nieuwe onderzoek toont volgens de deskundigen aan dat deze trend al veel langer gaande is. Mocht die in hetzelfde tempo doorgaan dan zijn voorwaarden geschapen voor een geheel ijsvrije Beringzee op termijn. Dat zou een domino-effect van consequenties voor het ecosysteem kunnen betekenen. „Er is meer aan de hand dan louter temperatuurstijging. We zien een verandering in de circulatiepatronen in zowel de oceaan als de atmosfeer”, aldus Jones.