De Verenigde Naties hebben de gelijktijdige oproep verwelkomd. Het waren de VN die ervoor hebben gezorgd dat al-Sarraj begin 2016 als premier kon aantreden. Maar het gekozen parlement van destijds wilde hem niet als leider en week uit naar Benghazi en Tobruk in het noordoosten. Hierdoor heeft Libië twee regeringen die elkaar met milities, bendes, huurlingen en soldaten bestrijden.

Het is niet bekend of de sterke man van het oosten, Khalifa Haftar, veldmaarschalk van wat hij het Libische Nationale Leger (NLA) noemt, instemt. Hij was in april vorig jaar een offensief in het westen begonnen en had bijna de hoofdstad Tripoli veroverd. Maar toen moest hij daar de aftocht blazen door Turks militair ingrijpen om al-Sarraj overeind te houden. Haftar krijgt militaire steun van onder meer Egypte, Rusland en de VAE (Verenigde Arabische Emiraten).

De regering van al-Farraj deed ook een oproep aan Haftar om blokkades van olieinstallaties op te heffen en de olie-inkomsten van het land op één rekening te zetten. Dat geld zou daar moeten blijven staan tot er een politieke oplossing voor de conflicten is. Libië heeft de grootste oliereserves van Afrika, maar produceert door blokkades door milities van krijgsheer Haftar nog maar weinig. De verdeling van de olie-inkomsten vormen een belangrijk twistpunt in de chaotische strijd die het land plaagt sinds de val van dictator Kaddafi in 2011.

Het conflict vergroot de tegenstellingen tussen het oosten, waar de meeste olie vandaan komt, en het noordwesten waar de hoofdstad Tripoli is. Haftar beheerst het oosten en de meeste wingebieden van olie. De regering in Tripoli heeft de nationale bank in handen waar kopers van de olie geld naar overmaken. De Nationale Oliemaatschappij die de sector exploiteert, probeert neutraal te blijven.