Waarlijk bekeerde mensen kunnen met een innerlijk gevoel, na meerdere of mindere bekwaamheid, rekenschap geven van de staat van hun ziel. Zij kunnen vertellen hoe zij levendig, of hoe zij dodig nabij de Heere of ver van Hem af leven; hoe de uitgangen van hun hart gesteld zijn en welke werkzaamheden zij in zich gewaar worden. Zij verstaan dit met geestelijk onderscheid wanneer zij dit horen prediken en kunnen dit naar de toestand van hun ziel toepassen en daarover oordelen.Zij hebben ook enige ervaring in de handelingen van God, als ze steeds op de uitgangen van hun ziel acht geven. Ja, in zo’n ziel is licht en leven en zij weten te onderscheiden wat in de voorgaande tijd met hen gebeurd is. Zij weten waarin zij hebben gestreden en door Christus hebben overwonnen. Zo hebben zij enige ondervinding waaruit zij weten te spreken.

Deze voornoemde kentekenen komen voort uit geestelijke bewerkingen. Zo men een natuurlijk mens hierop wil onderzoeken, moet men zeggen dat ze in hem niet zijn te vinden. In de eerste plaats is hij meer bekommerd over het lichamelijke dan over het geestelijke. Voorts heeft hij geen lust tot ware heiligheid, maar heeft een afkeer daarvan. Hij heeft tenslotte geen liefde tot de Heere en zoekt daarom Zijn eer niet, maar durft wel Zijn Naam ijdel te gebruiken en te onteren. Ja, hij heeft ook geen liefde tot de vromen, maar een afkeer.

Johan Verschuir, predikant te Zeerijp (Selfs-ondersoek, 1740)