Aartsbisschop Joseph Tobji van Aleppo stelde onlangs in een interview dat veel christenen vinden dat ze beter af waren toen het land nog werd gebombardeerd door de Amerikanen. „Een bom valt plotseling en doodt de mensen die zich per toeval op die plek bevonden.”

Door de zware Amerikaanse strafmaatregelen om het regime van president Assad verder onder druk te zetten –de Caesar Act– lijden talloze Syriërs momenteel honger. Miljoenen mensen hebben volgens Tobji nog maar één toekomstperspectief: „Zichzelf en hun gezinnen een langzame dood zien sterven, zonder dat er een vluchtroute is.” De Caesar Act drijft zelfs de meest optimistische pastors tot wanhoop, aldus Tobji.

Etnische zuiveringen

Voor christenen speelt nog mee dat jihadisten in de noordelijke Syrische provincie Idlib (die tegen Assad vechten) doorgaan met het in beslag nemen van de bezittingen van christenen. In Syrische regio’s die worden gecontroleerd door milities die door Turkije worden gesteund, vinden volgens mensenrechtenorganisaties ernstige schendingen van de mensenrechten plaats. Er wordt zelfs gewag gemaakt van etnische zuiveringen die christelijke gemeenschappen in het hart treffen.

In de steden en dorpen die door het Syrische leger worden gedomineerd, is de situatie vaak eveneens weinig rooskleurig. Het fenomeen van ”warlords” of ”krijgsheren” heeft hier opgang gemaakt. Die blokkeren met hun milities bijvoorbeeld toegangswegen en persen de bevolking af.

Aartsbisschop Tobji schetst een ontluisterend beeld van de situatie in de aan zijn zorgen toevertrouwde christelijke gemeenschap. „Allereerst is de waarde van de Syrische lire totaal ingestort. Ooit kreeg je voor 50 Syrische lires één Amerikaanse dollar. Op dit moment moet je hier meer dan 3000 lires voor betalen, terwijl de salarissen gelijk zijn gebleven.”

Overleven

In Syrië zijn christenen vooral werkzaam in de handel, maar ze moeten nu hun winkels sluiten, geeft Tobji verder aan. „Iedereen probeert op alle mogelijke manieren te overleven. Ziekenhuizen ontberen zelfs de meest basale medicamenten. Ik hoor hartverscheurende verhalen in onze gezinnen. Erger dan de huidige situatie wordt het niet.”

Onlangs schreven de nonnen van een klooster in de Syrische plaats Azeir een brandbrief aan de wereld. De brief werd gepubliceerd op de Italiaanse christelijke website Ora pro Siria. Azeir ligt in het westen van Syrië en wordt vooral bewoond door maronitische christenen.

De nonnen noemden de huidige situatie onhoudbaar. „Omdat de mensen om ons heen sterven. Niet als gevolg van het coronavirus, maar omdat er geen medicijnen meer zijn voor diabetici, voor mensen met een hoge bloeddruk of met kanker.” Apotheken zijn gesloten en de productie van medicijnen is gestopt.

De nonnen hadden hun laatste hoop gesteld op Europa, „waar men recent zag hoe waardevol leven bedreigd werd door een virus. We hadden gehoopt dat Europeanen zouden begrijpen hoe mensen moeten leven in de tragische realiteit van een oorlog.”