Het overlijden van de in ons land populaire zanger André Hazes heeft geleid tot veel opschudding, die de ontsteltenis over het overlijden van leden van het Koninklijk Huis benaderde. Telecomaanbieder KPN zag kort na het bericht over Hazes’ dood, donderdagmorgen, het telefoonverkeer in ons land met 10 procent toenemen. Het aantal sms-berichten verdubbelde en dat leidde bijna tot ontwrichting van het net. Door de media worden de prestaties van de artiest breed uitgemeten in speciaal aan hem gewijde uitzendingen en artikelen.De meeste Nederlanders vinden die enorme aandacht volstrekt terecht. Zij hebben grote waardering voor de zanger. De verwachting is ook dat het herdenkingsconcert aanstaande maandagavond in de Amsterdamse ArenA door 50.000 fans bezocht zal worden. Hazes was immers „de belangrijkste knuffel van ons land”, zo schreef een landelijk dagblad gisteren.

De populariteit die Hazes genoot, heeft deels te maken met het feit dat hij als eenvoudige arbeidersjongen, afkomstig uit de Amsterdamse wijk De Pijp, uitgroeide tot een nationale held. Hazes was een jongen van het volk en bleef dat ook. Daarnaast wist hij met zijn muziek het hart van het volk te raken. Honderdduizenden bewonderden zijn gezang vanwege het meeslepende karakter.

De nationale ophef die de dood van de muzikant heeft veroorzaakt, tekent de morele staat van ons land. Noch de media noch de man in de straat wagen zich eraan veel afkeurende woorden te wijden aan het liederlijke leven van de liedjeszanger. Zijn vroege dood heeft zeker met die manier van leven te maken. Hazes leidde een uiterst ongezond leven, worstelde voortdurend met alcohol en heeft vooral door eigen toedoen verschillende keren een huwelijk zien stranden. Over dat alles hebben de meeste Nederlanders zich niet opgewonden.

Evenmin stoorden ze zich aan de teksten van zijn liederen, die vaak zo plat waren als een dubbeltje of waren vervuld met de diepste wanhoop. Sterker, velen zongen ze uit volle borst na. De zanger wist kennelijk precies wat het volk wilde horen en wat bij het volk leefde. Zijn oeuvre weerspiegelt wat er onder ons volk leeft.

Het misbaar over de dood van Hazes toont aan hoezeer ons volk zich door artiesten met een volstrekt nihilistische boodschap laat leiden. Dat laatste is ook van betekenis. In weerwil van de stelling dat de moderne mens zich niet meer wil schikken naar voormannen of leiders, laat de afgodische verering van Hazes zien dat er wel degelijk personen zijn die het volk kunnen leiden. Of liever: verleiden. Want de boodschap van de volkszanger was banaal en vol van leegheid. Dat onderstreept hoe vervallen de morele staat van ons land is.

Binnen christelijke kring zal de populariteit van Hazes beduidend minder zijn dan bij de rest van de samenleving. Dat mogen we althans hopen. Onthutsend is wel dat op de dag van zijn overlijden zijn dood ook onder groepen reformatorische jongeren onderwerp van gesprek was en bij hen verslagenheid bracht. Dat bewijst hoezeer de gereformeerde gezindte inmiddels is aangetast door de verering van idolen. En geeft tevens aan dat deze jongeren weinig identificatiefiguren hebben die betere kost opdissen dan moderne zangers.

Hazes beweerde als kleine jongen dat wanneer hij zou sterven, hij het journaal zou halen. Hij heeft zijn zin gekregen. En hij wilde aan het eind van zijn loopbaan nog eenmaal in de ArenA zijn. Ook dat gebeurt nu. Alleen, dat maakt hij niet meer levend mee. Zijn lichaam zal in het stadion opgebaard staan. Als teken dat het ieder mens gezet is te sterven, en daarna het oordeel. Dat is ook over het werk van Hazes geveld. En daarbij zal aardse populariteit geen gewicht in de schaal gelegd hebben.