Column (ds. J. Belder): Kerk als veldhospitaal
Volgens paus Franciscus moet de kerk een veldhospitaal zijn. Ik dacht aan die woorden bij het zien van beelden van de Nieuwe Kerk in Huizen. Enkele weken geleden werd het gebouw, dat sinds de coronamaatregelen ongebruikt staat, ijlings omgebouwd tot noodziekenhuis. Decorbouwers, anders druk in de weer voor beurzen, creëerden nu vijftien ziekenkamers voor bewoners van het aanpalende zorgcentrum, geveld door het virus, of bij wie het vermoed werd. Inmiddels is deze corona-unit weer opgedoekt. Wie eerder misschien onder de kansel van de Nieuwe Kerk zat, lag er toen onder. De kerk als ziekenhuis én als sterfhuis. Ook dat laatste grijpt je aan in een tijd waarin nog een ander vernietigend virus toeslaat: dat van de secularisatie.
Huizen is een mooi voorbeeld van diaconale bewogenheid en christelijke naastenliefde. Uniek is het niet, want vaker openden kerken hun deuren voor mensen in nood. Tijdens de stormvloed van januari 1916 boden diverse hoger gelegen bedehuizen in de overstroomde gebieden onderdak aan mensen en dieren. En bij de zware gevechten tussen het Duitse en het Nederlandse leger om het Rotterdamse vliegveld Waalhaven in mei 1940 werden de patiënten van het Zuiderziekenhuis, dicht bij de frontlinie, met spoed overgebracht naar de twee kerken bij het Breeplein. De megakerk van Veere diende vaker dan incidenteel als veldhospitaal. Onder andere bij een van de napoleontische oorlogen, toen een leger van 40.000 Britten op Walcheren (1809) landde, met de bedoeling havenstad Antwerpen te veroveren. Ver kwamen ze niet. Velen raakten krijgsgevangen en duizenden stierven aan een vorm van malaria, ”Zeeuwse koorts”. De zieken en stervenden werden ondergebracht in het schip van Veeres kerk. Ook ten tijde van de afscheidingsperikelen van België (1830) fungeerde dat als veldhospitaal.
Ook nu staan wereldwijd kerken en andere religieuze gebouwen open voor gezondheidszorg en sociale doeleinden. Een Spaanse bisschop stelde niet alleen kerkruimte beschikbaar, maar ook zichzelf. Hij bood aan zijn voormalige beroep van arts –tijdelijk– weer op te pakken. In Duitsland maken kloosterlingen dagelijks honderden herbruikbare mondkapjes voor een lokaal ziekenhuis. En in Portugal rollen veiligheidsbrillen voor gezondheidswerkers uit kloostergebouwen. In Italië stonden in het hart van de coronacrisis kerken vol doodskisten, omdat mortuaria vol waren. Wat zou de wereld zonder kerken zijn? Laten ze vooral een veldhospitaal zijn waar stervenden het Leven vinden.
