„Ik dacht dat ik voor een camera even zou moeten zwaaien en dat ik dan weer weg kon gaan. Ik wilde graag wat geld verdienen om nieuwe kleren en Vans-sneakers te kopen.” Dat vertelde Chang, een Filipijns meisje dat op haar veertiende maandenlang werd misbruikt voor een webcam.

Ze werd uitgenodigd bij een buurman om geld te verdienen. Als Chang in het huis aankomt, zijn er nog tien andere kinderen aanwezig. In drie kamers staat een computer, die is verbonden met een webcam. Dan moet Chang zich uitkleden. „Ik was blij dat ik geld zou gaan verdienen, maar zodra ik bloot voor de camera stond, huilde ik omdat anderen me naakt zagen.” Klanten van over de hele wereld bekeken Chang en de andere kinderen, die live voor de camera moesten poseren en opdrachten uitvoeren.

Vanuit de Filipijnen komt wereldwijd verreweg het grootste aanbod aan livestreaming van seksshows, maar liefst 90 procent. Het zijn niet alleen onbekenden die er minderjarigen meelokken en exploiteren. In de meeste gevallen zijn het familieleden, ‘huisvrienden’ of zelfs de eigen ouders die kinderen seksueel misbruiken voor livestreaming. Uit cijfers van stichting International Justice Mission (IJM) blijkt dat dit het geval is bij 62 procent van de misbruikte kinderen in de Filipijnen.

‘Perfecte’ omstandigheden

Tragisch genoeg zijn de omstandigheden nu ‘perfect’ om deze duistere economie te laten groeien: de Filipijnse scholen zijn gesloten, kinderen zitten de hele dag thuis en vanwege de lockdown hebben veel families geldproblemen. Onlangs zei Europol „zeer bezorgd te zijn over de toename van het online seksueel misbruik van kinderen.”

In de Filipijnen strijdt IJM sinds 2016 tegen exploitatie van kinderen voor internet, door kinderen te bevrijden en traumazorg te geven en verantwoordelijken voor het misbruik voor het gerecht te dagen. Dat doet IJM in samenwerking met de Filipijnse autoriteiten en justitiële organisaties uit andere landen, zoals de FBI. Op die manier zijn ruim 300 kinderen bevrijd en tientallen cybersekscriminelen veroordeeld. Het jongste slachtoffer dat werd bevrijd, is een baby van twee maanden.

Bij de Filipijnse overheid is een groeiende bereidheid om online kindermisbruik te bestrijden, zo merken Filipijnse IJM-medewerkers. De verantwoordelijkheid ligt echter niet alleen bij de Filipijnse overheden en burgers, omdat de vraag naar dit misbruik vooral uit westerse landen komt. Westerse consumenten gebruiken alledaagse technologie, zoals sociale media en live-streamingapps, om opdrachten te geven en het kindermisbruik te regisseren.

Magneet

Pornosite Pornhub registreert sinds de uitbraak van de coronacrisis in ons land een significante toename van het aantal Nederlanders dat het erotische platform bezoekt, zo meldde het Algemeen Dagblad vorige maand. Deze website is niet onomstreden als het gaat om (kinder)misbruik. Journalist Kayhlee McGhee schreef onlangs in The Washington Examiner dat Pornhub „een bekende magneet is voor sekshandelaren en misbruikers omdat de website geen leeftijd of ID-verificatie vereist om een pornografische video te uploaden.”

Nederland in het bijzonder heeft de verantwoordelijkheid om kindermisbruik voor internet tegen te gaan. Negen van de tien webpagina’s waarvan is vastgesteld dat ze seksueel misbruik, verkrachting of marteling van kinderen bevatten, worden gehost op servers in Europa, waarvan zich de overgrote meerderheid in Nederland bevindt. Dit blijkt uit het jaarverslag van 2019 van de Internet Watch Foundation (IWF), een Britse stichting die kindermisbruik op internet in kaart brengt. Van alle door de IWF gevonden content werd 71 procent – dat zijn zo’n 93.962 URL’s – in Nederland gehost. Dit is een stijging ten opzichte van 2018, toen Nederland 47 procent van al het bekende kindermisbruikmateriaal bleek te huisvesten. Nederland is het belangrijkste land geworden voor het hosten van kindermisbruikmateriaal, vanwege de sterke internetinfrastructuur, aldus de IWF.

‘Kindverslindend’

Vele duizenden kinderen in de Filipijnen zijn slachtoffer van misbruik voor webcams. Hoe kunnen we dit tegengaan? De oplossing ligt in een combinatie van wetshandhaving, traumazorg en alertheid bij burgers: zij moeten zich bewust zijn van het bestaan van deze ‘kindverslindende’ criminaliteit en hun verantwoordelijkheid nemen. Dit is noodzakelijk in de Filipijnen, maar niet minder in Nederland. De vraag naar deze uitbuiting komt immers ook uit Nederland en ons land is nummer één als het gaat om het hosten van online kindermisbruik.

De auteur is medewerker communicatie bij International Justice Mission. >> ijmnl.org.