„Door de coronacrisis vallen bijbanen weg, verliezen ouders hun baan in landen waar overheidssteun geen vanzelfsprekendheid is en zijn wisselkoersen door de crisis vaak zeer ongunstig. Het wordt hierdoor steeds lastiger aan de verplichtingen voor de hoge huren en het collegegeld te voldoen”, zeggen de organisaties.

Verder is volgens de clubs de Engelstalige informatievoorziening over de Nederlandse maatregelen tegen Covid-19 „pas laat op gang gekomen en nog steeds niet altijd volledig. Hierdoor zijn internationale studenten afhankelijk van hun Nederlandstalige medestudenten en onofficiële vertalingen van nieuwsberichten.”

Stress is ook een probleem, aldus Angelo Bekkens, bestuurslid ESN: „De internationale studenten die nog in Nederland zijn, kunnen niet terugvallen op hetzelfde sociale netwerk als Nederlandse studenten.”

ISO-voorzitter Kees Gillesse zegt: „We zien al jaren dat internationale studenten tegen veel problemen aanlopen. De coronacrisis versterkt de problemen en leidt in sommige gevallen tot onmogelijke situaties.”

„We hebben internationale studenten in grote aantallen naar Nederland gehaald. Nu ze in de knel komen moeten we ook voor ze zorgen”, vindt Alex Tess Rutten, voorzitter van de LSVb.

Veel internationale studenten zijn overigens begin maart, bij het uitbreken van de crisis, naar hun vaderland vertrokken er volgen daar nu onlineonderwijs. De Algemene Onderwijsbond (AOb) wijst op de eigen site op de gevaren als er in september geen buitenlandse studenten meer bijkomen. „Als de internationale instroom vanaf 1 september voor langere tijd stokt, wordt overleven voor sommige hogescholen en universiteiten lastig.” Ze worden dan op den duur ook minder aantrekkelijk als ‘internationale leeromgeving’.

In september vorig jaar begonnen ruim 38.000 internationale studenten aan een bachelor- of masterstudie in Nederland, aldus de AOb. In het wetenschappelijk onderwijs is een op de vijf studenten afkomstig uit het buitenland, zegt de bond, in het hbo gaat het om 6 tot 7 procent van de studenten. Dit zijn gemiddelden, het loopt per instelling erg uiteen. „Bij universiteiten varieert het aandeel van 8 procent (Universiteit Utrecht) tot 54 procent (Universiteit Maastricht).”

Het wegblijven zal niet meteen problemen veroorzaken, omdat de instellingen buffers hebben.