Een enkele Democraat is zo eerlijk te erkennen dat zijn partij meet met twee maten. Toen twee jaar geleden Brett Kavanaugh kandidaat was voor het federale hooggerechtshof werd hij door zijn oud-klasgenoot Blasey Ford beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag. Dat zou begin jaren tachtig hebben plaatsgehad. Kavanaugh ontkende de aanklacht bij hoog en bij laag.

Volgens de Democraten kon Kavanaugh toen niet worden benoemd. Zij geloofden Balsey Ford. Hun uitgangspunt was dat een vrouw die dit zegt altijd en zonder voorbehoud serieus moet worden genomen. Wie dat niet doet, gedraagt zich paternalistisch, heeft geen respect voor vrouwen en peilt niet de nood van misbruikslachtoffers.

Luid en duidelijk lieten de Democraten in de zomer van 2018 weten dat Kavanaugh zich het ambt van opperrechter onwaardig had gemaakt. De Republikeinse meerderheid van de Senaat dacht daar anders over. De benoeming van Kavanaugh werd goedgekeurd.

Voor de Democraten in het Congres was daarmee weer eens bewezen dat Trump en zijn partijgenoten grensoverschrijdend gedrag van mannen jegens vrouwen geen probleem vinden. Een woordvoerder van de Democraten zei cynisch: „Je kan ook niet anders verwachten van een partij die een president levert voor wie geen vrouw veilig is.”

Handtastelijk

Voor dezelfde Democraten is het wrang dat hun belangrijkste politieke leider van dit moment, presidentskandidaat Joe Biden, onder vuur ligt vanwege seksuele intimidatie. Vooral ook omdat Biden zich in het verleden heeft opgeworpen als politiek pleitbezorger van misbruikte vrouwen.

Enkele weken geleden deed de 56-jarige Tara Reade bij de politie in Washington aangifte van aanranding door Biden. De vrouw beweert dat de politicus in 1993, die toen hij senator was, handtastelijk was de geweest. Reade was in die tijd stafmedewerkster van Biden. De vrouw zegt dat ze Biden destijds direct duidelijk heeft gemaakt niet van zijn avances te zijn gediend. Heel kort na dit voorval kwam er een einde haar werk voor de senator.

Reade besloot begin jaren negentig geen aanklacht tegen de toenmalige senator in te dienen. Hoewel de zaak inmiddels is verjaard, stapte ze recent wel naar de politie om zichzelf te beschermen tegen mogelijke bedreigingen.

Biden ontkent dat er ooit iets tussen Reade en hem is geweest. Een woordvoerder van hem zei enkele weken geleden: „Wat duidelijk is over deze claim: het is niet waar. Het is absoluut niet gebeurd.”

Reade zegt in 1993 over Biden een officiële klacht ingediend te hebben bij de Senaat in 1993, omdat zij bij meerdere collega’s haar verhaal had gedaan maar er geen actie werd ondernomen. Toenmalige collega’s zeggen echter niets over het voorval te weten en evenmin wangedrag van Biden tegen vrouwen te hebben gezien. Ook degenen bij wie Reade zou hebben bij geklaagd, weten zich geen klacht te herinneren. Dat pleit dus in het voordeel van Biden.

Leugenachtig

Daar staat tegenover dat inmiddels meerdere vrouwen uit de omgeving van Reade hebben verklaard dat zij hen midden jaren negentig had verteld over de aanranding door Biden. Partijgenoten van Biden doen dit af als „onbetrouwbaar bewijs” en „leugenachtige verklaringen uitsluitend bedoeld om een vriendin te helpen.”

Maar die verhalen zijn niet het enige. De klacht van Reade staat namelijk niet op zichzelf. Vorig jaar traden in totaal acht vrouwen naar buiten die zeiden dat Biden hen had geknuffeld, gekust of aangeraakt en dat zij zich daardoor ongemakkelijk voelden. Van echte aanranding was in die verklaringen geen sprake. Die wordt voor het eerst gemeld in de aanklacht die Reade recent indiende.

Biden reageerde na de beschuldigingen van de acht vrouwen, een jaar geleden, met een video waarin erkende „nogal affectief te zijn geaard.” „Politiek draait voor mij om menselijk contact. Ik schud handen, ik knuffel mensen, ik leg mijn handen op schouders en vertel mensen: je kunt het. Daarmee laat ik zien dat ik geef om mensen en naar ze wil luisteren. Ik heb nu gehoord wat deze vrouwen zeggen. Ik begrijp ze. En ik zal meer rekening houden met hun persoonlijke ruimte.”

Nadat Reade een aanklacht bij de politie had ingediend, duurde het bijna vier weken voordat Biden met een reactie kwam. Vrijdag ging hij op de kwestie in tijdens een interview met de zender MSNBC en zei daar klip en klaar: „Dit is nooit gebeurd.”

Ook al zou dit laatste waar zijn, dan nog zal Biden beseffen dat daarmee de kous niet af is. Iedere kandidaat weet dat hij op weg naar het Witte Huis beklad en besmeurd kan worden. Elke presidentskandidaat doet aan opposition research. Een groep medewerkers gaat de gangen van de tegenkandidaat na om vooral de kwetsbare punten en misstappen in kaart te brengen. Schandelijke verhalen en geruchten worden uitvergroot en tegen de rivaal gebruikt in stelling gebracht.

En zelfs als blijkt dat de feiten niet kloppen, kunnen die een kandidaat blijven schade berokkenen. Immers het volk denkt (vaak niet ten onrechte): „Waar rook is, daar is vuur”. Duidelijk is: Biden heeft van de beschuldigingen sowieso last, of ze nu waar of niet waar zijn.

Rancune

Alleen al daarom is verklaarbaar dat de Republikeinen de kwestie uitbuiten. Maar daarnaast speelt voor hen ook rancune. Ze zijn bepaald nog niet vergeten hoe de Democraten met Kavanaugh zijn omgegaan. Nu het echter Biden betreft, houden de Democraten hem de handen boven het hoofd. „Vice-president Biden heeft al zijn hele leven een sterke staat van dienst in het vechten voor vrouwen”, stelt Democratisch senator Kirsten Gillibrand. Dat is wel iets anders dan een onderzoek door de FBI eisen, zoals ze in 2018 deed toen er klachten kwamen over kandidaat-rechter Kavanaugh.

Republikeinen wijzen er ook fijntjes op dat Biden in het verleden altijd heeft gezegd dat klachten van vrouwen serieus genomen moeten worden en dat ze bij gebrek aan bewijs het voordeel van de twijfel moeten krijgen. „Maar nu willen Biden en de Democraten het voordeel incasseren en laten de vrouwen in de kou staan”, zegt een woordvoerder van de Republikeinse partij. „Wat als Biden Trump zou heten?” De jurist en vooraanstaand Republikein Mike Davis vindt het „stuitend” dat de „Democraten Biden al geloofden zelfs voordat hij nog maar een woord over de hele kwestie had gezegd. Dan ben je zelfs niet bereid om de klachten van vrouwen serieus onder ogen te zien. En dat doen mensen die Kavanaugh wilden wegsturen omdat een oud-klasgenoot een verhaal vertelde dat op geen enkele manier was na te trekken.”

Davis ergert zich ook mateloos aan de Amerikaanse media die destijds de klachten over Kavanaugh breeduit aan de orde stelden maar „die nu de kwestie-Biden proberen weg te moffelen. In 2018 konden ze geen genoeg krijgen van de roddels over Kavanaugh. Biden pakken journalisten echter met fluwelen handschoenen aan. Dat is een man met progressieve ideeën. Die willen ze liever niet kwijt.”

De Amerikaanse politicoloog Kerwin Swint doet onderzoek naar „smerig spel” in campagnes. „Geld, drank en vrouwen dat zijn de meest kwetsbare punten. Op een van deze drie punten is elke kandidaat te pakken. Zeker na de #metoo-beweging is de omgang van mannelijke kandidaten met vrouwen een gevoelig punt. Daarbij komt dat hetgeen in het verleden werd geaccepteerd, vandaag de dag niet meer vanzelfsprekend is,” zo stelt Swint. „Tegelijk is het waar dat veruit de meeste presidenten van Amerika blijkbaar niet genoeg hadden aan hun eigen vrouw. Velen hadden een of meer buitenechtelijke affaires.”

De geschiedenis laat zien dat Swint gelijk heeft. Dat de destijds populaire president John F. Kennedy een rokkenjager was, weet heel de wereld. Dat Bill Clinton losse handen had, is ook algemeen bekend. En dat vrouwen tegen Trump beschuldigingen hebben ingebracht, ligt ook vers in het geheugen. Maar zij waren niet de enigen. Ook historische figuren als Franklin D. Roosevelt en Dwight Eisenhower hadden naast hun eigen vrouw een liefje. Zelfs Barack Obama, die zichtbaar gelukkig was met zijn Michele, heeft na zijn trouwdag nog enige tijd in het geheim contacten onderhouden met zijn vroegere partner Sheila Miyoshi Jager. Dat staat in de biografie van Obama ”Rising Star” van Davis J. Garrow – een auteur die niet zomaar iets schrijft.

Enkele jaren geleden schreef de historicus George M. Marsden vurig te verlangen naar een presidentskandidaat van onbesproken gedrag. „Kennelijk is het oordeel over Amerika dat zulke leiders in ons land niet te vinden zijn.”