„Lopen die van jou ook de hele dag in trainingspak?” gaat ze verder. En ik vertel hoe ik onze kinderen soms bijna dwing om wat anders aan te trekken. „„Die lúcht!” roep ik dan. Maar zij reageren met: „Dit zit gewoon lekker.””

Ik voel me wat ongemakkelijk als ik een man met een winkelwagen zie aankomen en wil het gesprek afronden. Maar ze heeft blijkbaar nog veel meer te delen. Ik druk me met kar en al tegen de stelling met snoepgoed om de klant te ontwijken. „Zal ik je zo thuis even bellen?” zeg ik. Ze knikt.

Het lijkt wel een soort lotgenotencontact, denk ik later op de fiets naar huis. Ik ben weleens op zo’n avond met allemaal ervaringsdeskundigen geweest. En dat is vaak voor de pauze al een feest van herkenning. „Heb jij ook dat…?” En: „Hoe ga jij om met…?” ’s Avonds ga je dan weer gesterkt naar huis. Blijkbaar waren mijn ervaringen toch vrij normaal.

Juist in deze weken geeft herkenning een stuk lucht, zo heb ik gemerkt. Niet alleen na dit wat ongemakkelijke gesprek in de supermarkt, maar ook toen ik afgelopen weken een dagboek bijhield, ervoer ik dat. „Toen jij het schreef, kon ik opeens om onze eigen situatie lachen”, schreef iemand. Zo werkt het blijkbaar.

Ik zoek thuis op internet op het trefwoord ”lotgenotencontact” en vind in een onderzoek dat ervaringsdeskundigen problemen minder snel bagatelliseren dan mensen die ze niet hebben meegemaakt. Daar kun je je natuurlijk wel iets bij voorstellen. Zij weten uit ervaring hoe het is om in hetzelfde schuitje te zitten. En nog een uitkomst: je blijkt jezelf opeens een stuk serieuzer te nemen, als anderen met wie je praat hetzelfde zeggen te ervaren.

Na het warme eten pak ik de telefoon. „Komt het even uit?” Pas heel veel later leg ik neer. Opgelucht. „Blijkbaar gaat het er hier thuis allemaal nog vrij normaal aan toe”, concludeer ik. Onder de gegeven omstandigheden dan.