Interserve is een internationale, interkerlijke zendingsorganisatie die christenen uitzendt naar Azië en de Arabische wereld. De bezoekers van de ontmoetingsdag waren vooral ouders van werkers, werkers zelf die met verlof waren en mensen die interesse hebben voor uitzending.

’s Morgens hadden de ongeveer 130 bezoekers de keus uit vijf verschillende workshops. Verschillende onderwerpen kwamen aan bod, zoals: Hoe weet ik dat God mij roept? Ben ik geschikt? Hoe gaat het als je met kinderen naar het buitenland vertrekt?

Daarnaast was er een bijeenkomst voor ouders van zendingswerkers en voor leden van zogenaamde thuisfrontcommissies. Deze commissies coördineren de activiteiten die nodig zijn voor een uitzending, fondsenwerving en gebed. Er was een helpdesk voor mensen met concrete vragen over uitzending.

Tijdens het middagprogramma sprak Marjoleine Onrust over haar werk in Nepal. Negen jaar werkte zij daar als tropenarts en gynaecoloog. Momenteel volgt ze in Engeland een huisartsenopleiding. „Maar ik sta vooraan in de rij om terug te gaan.”

”Bloedzuigers zijn oké”, was het thema van haar verhaal. Hiermee wilde ze aangeven dat er verschillende moeilijkheden kunnen zijn. „Waarom gaan wij naar moeilijke landen? Iedereen zal daar een ander antwoord op hebben. Maar om vervelende dingen te kunnen verdragen, om te kunnen zeggen: Bloedzuigers zijn oké, moet er wel aan bepaalde voorwaarden zijn voldaan. Je moet lekker in je vel zitten. Een degelijke voorbereiding is belangrijk en je achterban moet met je meeleven”, zo somde Onrust een aantal dingen op.

Toen ze op een gegeven moment na verlof was geland in Nepal, bleek op het vliegveld dat zij niet kon terugkeren naar het ziekenhuis waar zij had gewerkt. „Ik kreeg te horen dat ik niet terug kon. Ik zou overgoten worden met benzine en in brand gestoken worden. Ik had zoiets van: Heer, wat is hier aan de hand?” Uiteindelijk kwam ze in een ander ziekenhuis te werken. „Het is goed om te ervaren dat je afhankelijk bent.”

Soms is het best moeilijk als je in het buitenland bent, terwijl je achterban in Nederland is, verklaarde Onrust. „Je hebt wel eens behoefte aan een schouder. Natuurlijk heb je je geloof, maar je laat wel je vrienden en je familie achter.”

Interserve is een groeiende organisatie, vertelde directeur D. van der Bijl. Er komen steeds nieuwe landen bij waarheen werkers worden uitgezonden. Enkele van die landen zijn Cambodja, Laos en Vietnam. „Er is veel reden om God te danken. Tegelijkertijd zijn er altijd vragen. Veel dingen weten we niet. Daarom is er gebed nodig. We hebben een passie die we delen met God. We hebben iets uit te dragen.”