De 56-jarige Bruins was geen gedoodverfd minister toen hij in 2017 toetrad tot het kabinet-Rutte III. Toch had de toenmalig voorzitter van uitkeringsinstantie UWV al ervaring als bewindsman. Hij was tien jaar eerder in het ‘tussenkabinet’ Balkenende III staatssecretaris van Onderwijs. Verder verdiende hij zijn sporen als bestuurder onder meer als locoburgemeester van Den Haag en waarnemend burgemeester van Leidschendam.

Ook als minister trok de behoedzame Bruins niet onmiddellijk de aandacht. Pas toen hij werd overvallen door het faillissement van ziekenhuizen in Amsterdam en Flevoland, waren alle ogen plots op hem gericht. Zijn relativerend bedoelde omschrijving van een ziekenhuis als „een stapel stenen” zou hem nog lang achtervolgen.

De omgang met pers en publiek leek Bruins ook niet altijd even gemakkelijk af te gaan. Hij hoopte van die zwakte zijn kracht te maken door zich op te werpen als degelijke ‘vakminister’: wars van vertoon en mannetjesmakerij.

Toch besloot hij eind vorig jaar wat aan zijn profiel te werken. Hij begaf zich op sociale media, verscheen vaker op televisie en verraste winnende sporters met zelfgemaakte striptekeningen.

Plotseling werd hij dit jaar een bekend gezicht. Bruins coördineerde de bestrijding van de coronapandemie en kwam vaker in beeld dan hem lief leek te zijn. Het werk viel hem soms zichtbaar zwaar en hij leek soms steken te laten vallen. Even voor hij woensdag tijdens een Kamerdebat tegen de grond ging, maakte hij een ommezwaai en beloofde hij de Kamer iets wat hij kort tevoren nog stellig had afgewimpeld.

Met Bruins „flauwte” en daaropvolgende aftreden, in het heetst van de strijd tegen het coronavirus, haalt de zelfverklaarde vakminister het wereldnieuws. Dat ging vanzelf, door een crisis die hem overrompelde. En uiteindelijk te veel lijkt te zijn geworden.