Sommige ontwikkelingen in de Peruaanse kerk verschillen nauwelijks van die in de kerk in Nederland. Daar kwamen we de afgelopen weken opnieuw achter toen we onze ervaringen mochten delen in Nederland. We probeerden méér te laten zien dan alleen exotische plaatjes. De kerk in Peru en de kerk in Nederland maken beide deel uit van het Lichaam van Christus. Ze hebben elkaar dus iets te vertellen. Om de uitwisseling op gang te brengen, poneerden we wat stellingen. Eén ervan ging in op de vraag hoe een cultuur omgaat met het oude en in hoeverre een cultuur open staat voor nieuwe ontwikkelingen.

Van Nederland zou je kunnen zeggen dat het al lang geleden de moderniteit heeft omarmd. Nederland probeert in de wetenschap een toonaangevende rol te spelen. Waar mogelijk wordt de nieuwste technologie geïntroduceerd en ook op moreel gebied houdt een meerderheid er progressieve ideeën op na. In Peru was dat jarenlang anders. Men name de volken uit de Andes waren traditioneel ingesteld. Een belangrijke waarde was het bewaren van wat de voorvaderen hebben doorgegeven. Deze staat echter sterk onder druk door de sterke verstedelijking die Peru heeft doorgemaakt, en zeker ook door de komst van moderne media. De smartphone heeft Peru veroverd. Dat levert de kerk in Peru lastige vragen op. Hoe kunnen we de gereformeerde traditie in Peru bewaren en in hoeverre moeten we meegaan met moderne ontwikkelingen? Hoe gaan we om met de toegenomen mondigheid van de jongere generatie? En hoeveel ruimte is er voor verscheidenheid van denken onder de leden?

Tijdens de gesprekken die we in de achterliggende tijd voerden, bleek dat we in de kerk in Nederland (nog steeds) in dezelfde discussie zitten. Hoe vinden we balans tussen traditie en toekomst? In hoeverre moeten we ons aanpassen om jonge generaties en andere bevolkingsgroepen te bereiken met het Evangelie? We hebben daar geen pasklaar antwoord op. Moderne kerken krijgen het verwijt te verwateren en daardoor leeg te lopen. Behoudende kerken gaan er prat op nauwelijks iets van de krimp in de kerk te merken, maar dat komt vooral door interne aanwas. Nieuwe groepen worden nauwelijks bereikt. Hoe de balans gevonden zal worden, zal per cultuur en zelfs per doelgroep verschillen. Daar moeten we niet bang voor zijn. Zolang we elkaar maar kunnen blijven ontmoeten in het Hoofd, Jezus Christus.

Matthijs Geluk is predikant en zendingswerker voor de GZB. Samen met zijn vrouw Rosa en hun vier kinderen is hij uitgezonden als toeruster voor de Presbyteriaanse Kerk (IEPRP) in Peru.