„En de ogen der blinden, zijnde uit de donkerheid en uit de duisternis, zullen zien.”

Waarom gevoelen wij ons dikwijls zulke blinde, onwetende ellendelingen? Is het niet omdat geen stem dan die van de Heere ons tegemoet moet klinken? En dat geen gezicht dan het licht van Zijn aangezicht en de openbaring van Zijn gezegende Geest ons kan doen zien? Daarom is het zeer tot voordeel om zich doof en blind te gevoelen.

Mogelijk zijn hier sommigen die jarenlang Evangeliedienaars beluisterden zonder ze ooit met vreugde voor hun ziel gehoord te hebben. Maar is dit niet veel beter dan elke prediker en iedereen maar te gaan horen? Nu roept u tot God: „Heere! spreek door Uw dienstknecht, of die Gij zenden zult, tot mijn harte, dat de ganse aarde zich inhoudt, en spreek Gij alleen. Spreek, Heere! Want U alleen is mijn behoefte bekend!”

En misschien zijn hier sommigen tegenwoordig die maandenlang, en dat dag aan dag, zuchtend en kermend zijn heengegaan, die zich zo dwaas en onwetend gevoelden dat er niemand kan zijn die hen hierin overtreft. En van allen die zo lang de waarheid beleden hebben, denken zij dat er niemand is die zo weinig vordering in de goddelijke dingen gemaakt heeft dan zij.

Maar deze pijnlijke oefeningen doen ons het licht van de Heere hoogschatten. En hoe aangenaam en moedgevend is dan het licht, als het met Goddelijke kracht tot het geweten komt!

J. C. Philpot, predikant te Oakham en Stamford

(”Vreugde in de God van Israël”, 2007)