H. stapte in 2014 zelf naar de politie. De gemummificeerde resten van de baby’s werden gevonden in een beautycase en een koektrommel. H. werd door de rechtbank in Utrecht en later het gerechtshof in Arnhem vrijgesproken, omdat niet met zekerheid was vast te stellen of de kinderen levend of dood waren bij de geboorte. De Hoge Raad verwees de zaak echter terug naar het hof in Den Bosch, omdat duidelijk moet worden of het handelen van H. de dood van de baby’s tot gevolg had.

Twee deskundigen stelden dat de kans zeer aannemelijk is dat de kinderen al dood waren voordat ze op de wc ter wereld kwamen, de tweede in stuitligging. De vrouw liet de baby’s in eerste instantie in de pot liggen. De AG zette echter vraagtekens bij die bevindingen, onder meer omdat H. bij de politie heeft gezegd dat ze haar kinderen heeft vermoord door ze geen hulp te geven. „Ik had een ingebouwde kast, daar heb ik ze ingestopt en nooit meer naar ze omgekeken”, zei H. toen.

De kinderen hadden beiden een forse groeiachterstand, hoewel ze vrijwel voldragen waren. H. was tijdens de zwangerschappen stevig blijven roken en drinken en ze gebruikte drugs.

H.’s advocaat onderstreepte juist de conclusie van de deskundigen dat aannemelijk is dat de kinderen al voor de geboorte dood waren, waardoor H. niet strafbaar zou zijn.

Het geslacht van de twee kinderen is nooit vastgesteld. H. heeft ze pas later Topaas en Aquamarijn genoemd.

Het gerechtshof doet uitspraak op 29 januari.