Oud-marinier Postma (40), voorheen lid van Marsof, de elite-eenheid van het Korps Mariniers, heeft zijn ervaringen in Afghanistan te boek gesteld. ”Blind vertrouwen” ziet binnenkort het licht.

Twee keer is luitenant der mariniers Postma, de eerste commandant van het T-squadron van Marsof, uitgezonden geweest naar Afghanistan. In 2005 naar Mazar-e-Sharif in het noorden, eind 2007 naar onder andere Tarin Kowt en Deh Rawod in het zuiden. „De veiligheidssituatie was de tweede keer flink verslechterd.”

Taskforce Viper is de laatste Nederlandse elite-eenheid die van augustus-december 2007 in Uruzgan actief is. Viper 5 bestaat uit vier teams van negen man van het Korps Commandotroepen (KCT) en het Korps Mariniers.

Postma stuurt als ”joint terminal attack controller” vliegtuigen en helikopters aan bij aanvallen op de taliban. Niet zonder risico’s. De marinier maakt zware gevechten mee. Postma verhaalt hoe de Nederlandse troepen eens, met twaalf, dertien voertuigen over 1,5 kilometer lengte, stonden opgesteld langs de rand van de woestijn in Uruzgan.

Onverwacht vallen de taliban vanuit het niets aan over een afstand van 400 tot 500 meter. Postma vraagt luchtsteun aan. „Vliegtuigen met bommen moet ik hebben”, schrijft hij nu in zijn boek ”Blind vertrouwen”.

„Tijdens zo’n aanval ben je helemaal gefocust op je werk”, zegt Postma terugblikkend. „Waar zitten onze mensen, waar zit de vijand?” Een bijrijder vertelt later dat ze „veel mazzel” hebben gehad. „Binnen 75 meter waren drie rpg’s ingeslagen”, zegt hij over de raketten van de taliban.

Levensgevaarlijk

Postma realiseert zich dat zijn leven tijdens de gevaarlijke operaties zomaar voorbij kan zijn. „Op het moment zelf sta je er niet bij stil. Bezinning komt pas achteraf.”

Een briefing over een actie in een gebied met 700 zwaarbewapende talibanstrijders laat hem bijvoorbeeld niet koud. „Als je op je stretcher naast je voertuig naar de sterrenhemel ligt te kijken, realiseer je je dat je er morgen niet meer kunt zijn.”

Veel tijd om zich zorgen te maken, heeft hij echter niet. „Je moet slapen om de volgende ochtend fit te zijn.” Tijdens de operatie zetten militairen de knop om. „Gewoon doen wat je geleerd hebt”, zegt Postma nuchter, die het Korps Mariniers in 2012 heeft verlaten.

”Blind vertrouwen” beschrijft verschillende speciale operaties in Uruzgan. Volgens Postma is dit het eerste boek over Uruzgan dat is beschreven door de ogen van militairen. „Voor de lezer is het alsof hij de acties zelf meemaakt.”

De boektitel wijst op de hechte onderlinge kameraadschap onder militairen. „Tijdens zware gevechten weet ik dat ik bij mijn kameraden in de beste handen ben. Blind vertrouwen is de rode draad, het onuitgesproken thema.”

De belevenissen van het team van Postma, zijn beschreven door journalist Maaike van Poelje, op grond van interviews met betrokkenen. Defensie heeft meegelezen en volgens Postma niets geschrapt in het manuscript.

Het voorkomen van de val van Deh Rawod is volgens Postma de grootste verdienste van de inzet van de Nederlandse special forces. Viper 5 heeft in september en oktober 2007 verschillende speciale operaties uitgevoerd in Deh Rawod.

De elite-eenheden mogen hun actie echter niet afmaken. „Wij kunnen de situatie in een maand veiligstellen”, stelt de commandant van Taskforce Viper. Ondanks aandringen weigert de legerleiding toestemming te geven voor verlenging van de inzet. Tot ongenoegen van de manschappen. „Wij hadden een gevoel van: Wat jammer nou. We hebben het net niet afgemaakt.”

Gesneuveld

De kwestie is des te prangender, omdat in januari 2008 tijdens een verkenningsmissie in Deh Rawod twee Nederlandse en twee Afghaanse militairen sneuvelen door vuur van Nederlandse troepen. „Wat was er gebeurd als wij eind 2007 toch langer hadden kunnen blijven?” vraagt oud-marinier Postma zich hardop af. Had het sneuvelen van de Nederlandse militairen voorkomen kunnen worden? Waren er geen gewonden gevallen als de inzet wél was verlengd? „Ik wil niet speculeren.”