„Maak u op, word verlicht, want uw licht komt, en de heerlijkheid des Heeren gaat over u op.”

Een man die in duisternis is, kan zichzelf niet zien; niet eens zijn eigen hand. Hij kan niet zeggen of zijn handen vuil of rein zijn. Zo is het met u allen in een onbekeerde toestand. U kent uzelf niet. Uw vingers zijn vuil, uw kleren bevlekt, maar u weet het niet. Onreine begeerten zijn in uw hart geschreven, maar u kunt het niet lezen. U zegt: „Vrede, vrede”, wanneer er geen vrede is.

Een natuurlijk mens siddert voor het licht. Iemand die lange tijd in een donkere kerker is geweest, kan de glans van het licht niet verdragen. Het hindert zijn ogen. Hij keert tot zijn donkerheid terug. Zo is het met alle onbekeerde zielen. U hebt de duisternis liever dan het licht, omdat uw daden boos zijn. Wanneer het licht van Gods heilige wet over u opgaat, siddert u. Wanneer Jezus, Die het licht van de wereld is, u wordt gepredikt, sluit u uw ogen dichter dan ooit tevoren. Is er iemand onder u die het heeft ondervonden dat wanneer Christus u ten volle wordt verkondigd –wanneer u genoodzaakt bent een ogenblik het licht van Zijn vriendelijk aangezicht, stralende door het Woord, te verdragen– en u naar huis bent gegaan, dat u niet graag terugkeerde tot andere gedachten van zonde en wereldsgezindheid?

Robert Murray M’Cheyne, predikant te Dundee (”Leerredenen”, 1862)