Volgens Berkhout zijn ouders soms zo wanhopig over het ondraaglijk en uitzichtloos lijden van hun kind dat ze een kinderarts zoeken die een einde aan het leven wil maken. Via een dodelijke injectie, of via het toedienen van morfine.

Als er geen hulp van een arts is, besluiten ouders soms zelf om „in het geheim” een einde te maken aan het leven van hun baby, aldus Berkhout. „Dat vind ik een van de vreselijkste dingen die ouders kunnen overkomen, en ik probeer ze daar dan ook te allen tijde van te weerhouden. Je bent voor de wet een moordenaar”, aldus Berkhout.

Dr. R. Seldenrijk, directeur van de Nederlandse Patiëntenvereniging (NPV), kan zich de radeloosheid van ouders goed voorstellen. „Maar deze ouders hebben ten onrechte het idee gekregen dat de arts bevoegdheid heeft om het leven te beëindigen. Dit kan niet.” Dit is volgens de directeur „een typisch voorbeeld van dood in beheer.”

Onlangs stelde prof. dr. B. J. P. Crul dat medisch gezien euthanasie slechts in een klein aantal gevallen noodzakelijk is, zegt Seldenrijk. „Toch vindt euthanasie nog steeds op grote schaal plaats.” Euthanasie is volgens hem een cultureel probleem. „Dat valt buiten het medische circuit.”

Stichting Dilemma zoekt ook voor ouders naar kinderartsen die mee willen werken aan de levensbeëindiging. Ieder jaar worden de levens van honderd baby’s beëindigd, in twintig gevallen actief door het geven van een dodelijke injectie. Dat moet gemeld worden bij het openbaar ministerie. Dit gebeurde het afgelopen jaar in slechts drie gevallen.