Zo werd in 2002 duidelijk dat de overschrijding bij de Betuweroute en HSL–Zuid in totaal „tussen de 400 en 900 miljoen" euro zou kunnen bedragen, aldus Pans. Het was in ieder geval een „illusie om te denken dat de overschrijding op „nul" zou uitkomen. Toenmalig minister De Boer reserveerde daarop 985 miljoen euro voor risico’s in de begroting van zijn ministerie.

De commissie–Duivesteijn probeerde er vooral achter te komen, waarom de tegenvallers bij HSL–Zuid en Betuweroute „verhullend" werden gemeld in de begroting van het ministerie van Verkeer en Waterstaat. Pans zei hierover onder meer, dat het noemen van concrete bedragen „aannemers op het spek zou binden" in hun onderhandelingen met de overheid.

De grote projecten vielen veel duurder uit dan oorspronkelijk begroot. Bij de HSL Zuid bleken de aanneemsommen omlaag te kunnen, maar de overheid moest dan wel bepaalde risico’s voor eigen rekening nemen, zoals kosten voor milieu en vertraging door procedures. Die risico’s zijn onderschat. Bij de Betuweroute speelde onder meer een rol dat de administratieve organisatie niet op orde was. Pans zei dit probleem onderkend te hebben en dat leidde tot de instelling van de stuurgroep grote projecten.