A. maakt een zenuwachtige indruk. Zijn voeten en soms hele been trillen bijna onophoudelijk, hij trekt zijn schouders omhoog en heeft gebalde vuisten. Hij heeft een soort playmobil-poppetje voor zich op de tafel neergezet.

De rechter probeert hem telkens te verleiden toch antwoorden te geven. Maar A. zegt niets en knikt af en toe hooguit met zijn hoofd. De rechter heeft aangegeven dat heel jammer te vinden, ook voor de talrijke familieleden van slachtoffers die naar de zitting zijn gekomen.

Volgens A.’s advocaat is het geen kwestie van niet wíllen praten maar ook van niet kúnnen praten. De rechtbankvoorzitter was het daar niet mee eens, ook omdat hij ervoor kan kiezen wel of niet een advies van zijn advocaat te volgen.

Bovendien schetste ze toen nog de opleiding en werkervaring van A. als verzorger. Het bleek een moeizame opleiding, waarin meerdere stages voortijdig werden afgebroken. Dat kwam door meldingen en verdenkingen van diefstal, te weinig leerontwikkeling en omdat hij steeds zijn eigen plan trok.

De Rotterdammer wordt ervan beschuldigd dat hij als medewerker in opleiding in vier verzorgingsinstellingen expres onnodig insuline toediende bij bewoners. Vier van hen overleden, zeven anderen werden ziek. De officier van justitie heeft acht moordpogingen op de aanklacht gezet, omdat het bij één persoon twee keer zou zijn gebeurd.

Ook zou hij insulinepennen hebben gestolen en een Verklaring omtrent gedrag (VOG) hebben vervalst.