Van der Sluijs werkt inmiddels 27 jaar voor Gelre ziekenhuizen, gelegen in Apeldoorn en Zutphen. Eerst als hoofd van diverse afdelingen in het ziekenhuis, de laatste 15 jaar als ploegleider en bhv-coördinator.

De bhv’er springt in als er bijvoorbeeld een brand uitbreekt, waarna het pand ontruimd moet worden, of als een medewerker een ongeluk krijgt. „Onze rol is eerste hulp te bieden bij de patiënt. Ook zetten we de plaats van het ongeluk af en houden we mensen op afstand.”

Aanslag

De laatste keer dat de ervaren bhv’er betrokken was bij een ramp was bij de aanslag tijdens Koninginnedag in 2009, toen een auto inreed op een optocht waar de koninklijke familie van uitmaakte. „Letterlijk en figuurlijk kwam toen heel veel op ons ziekenhuis af. Slachtoffers, familie, de pers.”

De bhv schermde toen de ingangen af tegen journalisten en „sensatiezoekers.”

Twee jaar eerder brak er een grote brand uit op de Apeldoornse locatie van het Gelre ziekenhuis, als gevolg van bouwwerkzaamheden. Tweehonderd patiënten moesten in korte tijd geëvacueerd worden.

Begin vorig jaar vloog de overkapping van een zwembad in het nabije Ugchelen in brand. Een stinkende walm verspreidde zich en bereikte het ziekenhuis. Mensen belden de bhv bezorgd op met de vraag of er een brand in het ziekenhuis was. Van der Sluijs: „Daar word ik blij van. Mensen zijn zich blijkbaar bewust van het belang van de veiligheid in huis.”

Patiënt zoek

Als bhv’er komt hij ook in actie als er een patiënt zoek is. Dat gebeurt bijvoorbeeld als de patiënt familie gaat uitzwaaien bij de hoofdingang, en de weg terug niet meer weet. „De afdeling belt me dan op: „De patiënt is nog niet terug op de afdeling, kunnen jullie kijken waar hij is?” Dan ga ik met andere bhv’ers op zoek.”

Ook is er af en toe loos alarm. Rookmelders gaan af als er door bouwwerkzaamheden veel stof in de lucht vrijkomt.

Van der Sluijs beleeft veel plezier aan het werk als bhv’er. „Je komt overal in een pand, en je doet veel contacten op.” Ook het opleiden van bhv’ers vindt hij erg leuk om te doen.

De basisopleiding vindt extern plaats, de herhalingsdagen en verdere trainingen intern. „Elke anderhalf jaar doen we een ontruimingsoefening. Soms live, als een soort van toneelstuk. Dan moeten we bijvoorbeeld bedden verplaatsen naar een veilige lokatie. Meestal nemen collega’s dan de rol van de patiënt over.” Andere oefeningen zijn meer theoretisch, in de vorm van een interactieve presentatie.

Het is belangrijk dat een bhv’er de mensen in de organisatie goed kent. „Bij een inzet heb je regelmatig nauw contact met mensen. Het is handig dat je dan veel namen van collega’s weet.”

Ook kennis van het gebouw is cruciaal, stelt Van der Sluijs. „Het ziekenhuis is een groot pand, met veel zijingangen. Ontstaat er ergens een brand, dan moet je snel ter plaatse kunnen zijn.”

Weten hoe je iemand moet reanimeren of hoe je een wond verbindt, behoort bij de kennis van een bhv’er, maar is in de praktijk zelden nodig. „Dat moeten in principe alle ziekenhuismedewerkers kunnen. Maar voor iemand die een hartstilstand krijgt, hebben we een speciaal reanimatieteam. En iemand die in zijn vinger snijdt, kan bij de spoedeisende hulp terecht. Die luxe hebben wij.”

Een bhv’er doet onbetaald werk, waar alleen een jaarlijkse vergoeding tegenover staat. Toch heeft het ziekenhuis geen gebrek aan bhv’ers, stelt Van der Sluijs. „Daar zijn we heel blij mee.”