Kalverboer wil dat ziekenhuizen en andere betrokkenen om de tafel gaan en richtlijnen opstellen. Volgens haar moeten er regels komen waarin de zorg voor kinderen zonder verblijfsvergunning wordt vastgelegd. Zo wil ze dat er geen onderscheid wordt gemaakt tussen kinderen met of zonder verblijfsvergunning. „Voor het einde van 2019 wil ik horen wat de instanties gaan doen om te zorgen dat kinderen niet meer klem komen te zitten tussen de wereld van de gezondheidszorg en de wereld van het vreemdelingenrecht”, zegt Kalverboer.

Voor het Afghaanse meisje is dat inmiddels te laat. Ze had de gehoorimplantaten op jonge leeftijd moeten krijgen, maar dat is niet gebeurd. Ze heeft een verblijfsvergunning gekregen, maar is te oud om de implantaten te krijgen. De kans is volgens Kalverboer groot dat ze niet goed meer leert te horen of te spreken.

UMC Groningen, waar het meisje destijds in behandeling was, kan zich niet vinden in de conclusie van de Kinderombudsman. De reden waarom er operatief geen gehoorimplantaten geplaatst zijn bij het meisje is volgens het ziekenhuis dat revalidatie en nazorg niet gegarandeerd konden worden. „Zonder goede revalidatie en nazorg had het inbrengen van een cochleair implantaat zelfs tot levensbedreigende situaties voor haar kunnen leiden en was het inbrengen medisch onverantwoord handelen geweest. Het besluit is louter en alleen een medische afweging geweest”, aldus het UMCG.