Dat laatste is niet vanzelfsprekend. Elk jaar zijn er een of meer scholen waar een stoel onbezet blijft omdat een leerling door een ongeval of ziekte is overleden. Evenmin is het zo dat alle kinderen die het schooljaar beginnen dat ook afmaken.

Belangrijkste oorzaak voor het overlijden van jongeren is het verkeer. Om die reden wordt er jaarlijks aan het begin van de nieuwe cursus een campagne gevoerd die weggebruikers er op wil attenderen dat schooljeugd zich weer in het verkeer begeeft.

Wanneer kinderen uit het leven worden weggerukt, brengt dat voor ouders en andere gezinsleden onbeschrijfelijk leed. Daar verstomt ieder menselijk woord, hoe goed bedoeld ook. Er worden dan wonden geslagen, die nauwelijks vallen te helen. Ouders voelen juist dan hoezeer kinderen hun eigen vlees en bloed zijn waaraan ze zich met al hun vezels aan verbonden weten.

Die intense band tussen ouders en kinderen stempelt de zorg van vaders en moeders om hun kinderen als die zich door het verkeer naar school moeten. De gevaren op de weg zijn groot. Desondanks kiezen sommige ouders ervoor hun zoon of dochter niet naar de dichtstbijzijnde school te sturen, maar naar een ’eigen’ school elders. Zij accepteren het bezwaar dat hun kind een lange(re) reis moet maken. Vaak leggen zij daar ook grote sommen geld voor op tafel.

Deze ouders kiezen uit volle overtuiging voor een school die aansluit bij hun levensovertuiging. Omdat het belang van hun kroost hun ter harte gaat en omdat zij zich daar ook voor verantwoordelijk weten. Bij de doop van hun kind hebben zij immers een belofte afgelegd voor het aangezicht van God. Dat schept verplichtingen! En daar heeft de keus van de school alles mee te maken.

De onderwijsvrijheid, die in ons land grondwettelijk is gegarandeerd, biedt tot nu toe ouders de mogelijkheid eigen scholen te stichten die wel uit overheidskas bekostigd worden. Christenen elders op de wereld zijn daar jaloers op. Jarenlang was dit voorrecht onomstreden. Sinds de eeuwwisseling is dat aan het veranderen. Vanuit het niet-confessionele kamp stellen politici de vraag of de geldende regels voor onderwijsvrijheid nog wel van deze tijd zijn. Met het opwerpen van die vraag zaaien ze twijfel en maken ze de bodem rijp voor een fundamenteel debat over vraag of het huidige systeem moet worden afgeschaft. Die discussie zal er onmiskenbaar komen.

Protestantse ouders zijn daar beducht voor. Terecht. Maar waarom? Omdat dat dan mogelijk de keus voor eigen scholen extra kosten met zich mee zal brengen? Of omdat afschaffing van het huidige systeem een nieuwe fase is in het ontkersteningsproces? Dat laatste is zeker het meest ernstig. Dat zal ons ook zwaar moeten drukken, zonder daarmee het kostenaspect te bagatelliseren.

Kinderen groeien op in een achristelijke wereld. Juist met het oog daarop is het nodig hen te wapenen. En daarom is het van groot belang dat zij orthodox-christelijke scholen bezoeken.

De zorg van ouders of hun kind veilig door het verkeer komt is begrijpelijk. Maar de zorg of ze in deze wereld staande blijven voor de verzoekingen mag daar niet voor onder doen. Boven dat alles uit moet de zorg zijn hoe de kinderen uit het leven zullen gaan. Dat laatste raakt gemakkelijk op de achtergrond.

In de huidige discussie over kwaliteitseisen in het onderwijs dient op orthodox-protestantse scholen de overdracht van de leer naar Schrift en belijdenis voorop te staan.