Diplomatieke vertegenwoordigers van de coalitie, leden van het Congres, het kabinet en het hooggerechtshof, leden van de Amerikaanse strijdkrachten, leden van het militair verbond van over de hele wereld, gasten, dames en heren, welkom in het Witte Huis. We zijn samengekomen om een verschrikkelijke dag te herdenken en om een goede zaak, die van levensbelang is, opnieuw te bevestigen. Zes maanden scheiden ons van de elfde september. Voor de familieleden van hen die omgekomen zijn, brengt elke dag nog steeds pijn en vereist elke dag nieuwe moed. Uw gratie en kracht zijn een voorbeeld voor onze natie geweest. Amerika zal de levens die werden afgesneden niet vergeten, noch het recht dat hun dood vereist.

We staan tegenover een vijand met een meedogenloze ambitie, niet gebonden aan wet of zeden. De terroristen verachten andere religies en hebben hun eigen religie onteerd. Bovendien zijn ze vastbesloten op grotere schaal verder te gaan met moorden. Vele landen en gezinnen hebben decennialang in de schaduw van het terrorisme geleefd, ze doorstonden jaren van genadeloos geweld. De elfde september was niet het begin van wereldwijde terreur, maar het begin van de gezamenlijke reactie van de wereld. Deze dag zal niet alleen de geschiedenis ingaan als een dag van tragedie, maar ook als een dag waarop een besluit viel - waarop de geciviliseerde wereld tot woede werd en tot actie werd aangezet. De terroristen zullen zich 11 september herinneren als de dag waarop de afrekening met hen begon.

Een machtig verbond van naties verdedigt nu onze gezamenlijke veiligheid. Terroristische financiële tegoeden zijn bevroren, netwerken blootgelegd, een terroristisch regime omvergeworpen en plannen ontrafeld. Duizenden terroristen zijn voor het gerecht gedaagd, zitten in de gevangenis of vluchten uit vrees voor hun leven.

De kracht van onze coalitie is bewezen in Afghanistan. Meer dan de helft van de strijdkrachten die nu de heldhaftige Afghaanse strijders bijstaan, komt van buiten de VS. Er zijn vele voorbeelden van loyaliteit: onze goede bondgenoot Frankrijk heeft bijna eenvierde van haar vloot beschikbaar gesteld om operatie ”Enduring Freedom” te steunen. Groot-Brittannië heeft zijn grootste marinekrijgsmacht in de laatste twintig jaar gestuurd. Britse en Amerikaanse troepen hebben gevochten naast militairen uit Australië, Canada, Noorwegen, Denemarken en Duitsland. In totaal hebben zeventien landen troepen beschikbaar gesteld. En we zouden ons werk niet hebben kunnen doen zonder de kritische ondersteuning van landen als Pakistan en Uzbekistan. Japanse torpedojagers voorzien schepen van brandstof, de Turkse luchtmacht tankt vliegtuigen. Afghanen worden behandeld in hospitalen die gebouwd zijn door Russen, Jordaniërs en Spanjaarden, en hebben hulp ontvangen uit Zuid-Korea.

Al deze landen hebben de verantwoordelijkheden en offers voor onze zaak gedeeld.

Vorige maand stierf sergeant Andrew Russel van de Australian Special Air Service in Afghanistan. Hij liet zijn vrouw Kylie achter met hun dochter Leisa, nog maar elf dagen oud. Vrienden van hem zeiden: „Je kon erop vertrouwen dat hij je nooit liet vallen.” Deze jongeman en velen met hem hebben ons niet laten vallen. Ieder leven dat van ons genomen wordt, betekent een verschrikkelijk verlies. We hebben jonge mensen verloren uit Duitsland, Denemarken, Afghanistan en Amerika. We rouwen allen. En voor hun moed in een nobele zaak eren we hen.

Onderdeel van de actie was het Afghaanse volk te bevrijden van terroristische overheersing, en dat deden we. Volgende week gaan de scholen weer open in Afghanistan. Ze zullen open zijn voor iedereen, vele jonge meisjes zullen voor het eerst in hun leven naar school gaan. Afghanistan heeft nog vele moeilijke uitdagingen voor zich - en toch, we hebben massaal sterven voorkomen, zijn begonnen met het ruimen van mijnenvelden en met het opnieuw aanleggen van wegen en het verbeteren van de gezondheidszorg.

Nu de Taliban verdreven zijn en al-Qaida zijn thuisbasis voor het terrorisme kwijt is, hebben we de tweede fase van de oorlog tegen terreur bereikt: een aanhoudende campagne om onderdak te weigeren aan terroristen die onze burgers bedreigen, waar ook ter wereld. In Afghanistan zijn inmiddels honderden getrainde moordenaars omgekomen. En nog meer geduld en moed zullen vereist zijn. We vechten een dappere strijd in het Sha-i-kotgebergte, en we zijn aan het winnen. Het zal nog niet het laatste gevecht zijn in Afghanistan. En er zullen andere gevechten zijn buiten dat land.

Voor terroristen die Afghanistan ontvluchten, voor iedere terrorist die naar een operatiebasis op zoek is, mag er geen veilige haven zijn. Door terroristen van de ene plaats naar de andere plaats te drijven, verstoren we de voorbereiding van verdere aanvallen op Amerika en de geciviliseerde wereld. Iedere terrorist moet tot een leven als internationaal voortvluchtige gedreven worden, zonder een plaats om zich te vestigen of te organiseren, zonder een plaats om zich te verbergen, zonder regering om zich achter te verschuilen en zelfs zonder veilige plaats om te slapen.

Ik heb een duidelijke lijn uitgezet voor de politiek in de tweede fase van de oorlog tegen terreur: Amerika stimuleert regeringen overal en verwacht van hen dat ze helpen om de terroristische parasieten die hun eigen landen en de wereldvrede bedreigen, uit te roeien. Als landen training of middelen om aan deze eis te voldoen nodig hebben, zal Amerika helpen.

We helpen op het moment in de Filippijnen, waar terroristen die in verbinding staan met al-Qaida proberen het zuidelijke deel van het land in te nemen. Ze onderdrukken de plaatselijke bevolking en hebben zowel Amerikaanse als Filippijnse burgers gegijzeld. Amerika heeft meer dan 500 militairen gezonden om de Filippijnse strijdkrachten te trainen. In Georgië opereren terroristen die nauw samenwerken met al-Qaida. Op verzoek van president Shevardnadze zijn de VS van plan tot 150 militaire instructeurs te sturen. In Jemen werken we eraan om een tweede Afghanistan te vermijden. We zullen de strijdkrachten van Jemen helpen met zowel training als uitrusting om dat land ervoor te behoeden een haven voor terroristen te worden.

In de huidige fase van de oorlog bestrijdt ons bondgenootschap niet een natie, maar een netwerk. De overwinning volgt als dat netwerk volkomen ontmanteld is. Dit vereist internationale samenwerking op een aantal fronten: diplomatiek, financieel en militair. We zullen geen Amerikaanse troepen op ieder gevecht afsturen, maar Amerika zal andere landen actief voorbereiden op de gevechten daar. Deze missie zal eindigen als het werk volbracht is, als terroristische netwerken met een wereldwijde reikwijdte zullen zijn verslagen.

Tegelijkertijd moet elke natie in onze coalitie de groeiende bedreiging van terreur op catastrofale schaal serieus nemen - terreur met biologische, chemische of nucleaire wapens. Amerika is nu aan het beraadslagen met vrienden en bondgenoten over dit grootste gevaar en we zijn vastbesloten het te bestrijden.

Wat we al weten: sommige landen die terreur ondersteunen, zoeken of bezitten al wapens voor massavernietiging; terroristische groeperingen hongeren naar deze wapens en zouden ze gebruiken zonder enige vorm van mededogen. En we weten dat deze wapens in de handen van terroristen chantage, genocide en chaos zouden veroorzaken. Deze feiten kunnen niet ontkend worden en moeten het hoofd geboden worden. Bij het voorkomen van de verspreiding van massavernietigingswapens is er geen marge voor fouten en geen kans om van vergissingen te leren. Onze coalitie moet bedachtzaam handelen, maar werkloosheid is geen optie. Mannen zonder respect voor het leven moet nooit toegestaan worden controle uit te oefenen over de ultieme instrumenten van de dood.

Zoals we hier vandaag bijeen zijn, zijn we zes maanden verder - een korte tijd in een lange worsteling. En onze oorlog tegen terreur zal beoordeeld worden op haar uitkomst, niet op haar begin. Meer gevaren en te brengen offers liggen voor ons. Toch is Amerika bereid. Onze vastbeslotenheid is alleen maar gegroeid, omdat we herdenken. We herdenken de huivering en de heldenmoed van die morgen - de dood van kinderen op een excursie, de tegenstand van passagiers in een veroordeeld vliegtuig, de moed van reddingswerkers die omkwamen met vreemden die ze probeerden te redden. En we herinneren ons de videobeelden van terroristen die lachten om ons verlies.

Elk beschaafd land heeft een aandeel in deze worsteling en in de uitkomst ervan. Er kan geen vrede zijn in een wereld waar verschillen en grieven een excuus worden om onschuldigen tot doel van moordacties te maken. Bij het bestrijden van de terreur vechten we voor de voorwaarden die blijvende vrede mogelijk zullen maken. We vechten voor wettelijke veranderingen tegen chaotisch geweld, voor keuzes tegen dwang en wreedheid. Elke natie moet weten dat voor Amerika de oorlog tegen terrorisme niet slechts politiek is, maar een gelofte. Ik zal me in dit gevecht voor de vrijheid en veiligheid van mijn land en de geciviliseerde wereld niet laten vermurwen.

En we zullen succes hebben. Er komt een dag waarop de georganiseerde bedreiging van Amerika en onze vrienden en bondgenoten zal zijn gebroken. En wanneer de terroristen zijn ontwricht, verstrooid en te schande gemaakt, zullen vele oude conflicten in een nieuw licht komen te staan. We zullen dan zien dat oude en serieuze geschillen binnen de grenzen van de rede, de ”goodwill” en de wederzijdse veiligheid geplaatst kunnen worden. Ik zie een vredige wereld achter de grenzen van de oorlog tegen terreur.

Elke natie die een ondubbelzinnige verbintenis tegen terreur maakt, kan meewerken aan deze zaak. Samen zullen we het gevaar van deze tijd tegemoet treden en de belofte ervan aangrijpen.

God zegene onze coalitie.