„Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: Indien het tarwegraan in de aarde niet valt en sterft, zo blijft hetzelve alleen; maar indien het sterft, zo brengt het veel vrucht voort.”

Indien u, mijn waardigste hoorder, naar gerechtigheid hongert en dorst, en daardoor behoefte aan een nieuw leven gevoelt, zult u dat nieuwe leven niet verkrijgen zolang u zich als een niet-wedergeborene inspant om het voorbeeld van Jezus na te volgen. U mag bij dat pogen voor het uitwendige enigermate slagen, maar als u geen zelfverblinding verbijstert en met hoogmoed vervult, zal dit schijnbaar vorderen u slechts te beter de afstand doen meten die u van de heilige scheidt; ja, de peilloze diepte van onreinheid waarin ons de zonde stortte, zult u slechts te meer beseffen naarmate het u waarlijk ernst is om ziende op Jezus’ voorbeeld uit die diepte opwaarts te worstelen. In het licht van Zijn voorbeeld komen de zwarte en scherpe schaduwen van onze zondigheid eerst ten volle tevoorschijn. En ook in die weg welt ons de kreet van de boetvaardigheid uit het hart: „Ik, ellendig mens, wie zal mij verlossen van het lichaam dezes doods!”

Jezus moest voor ons sterven om ons van slaven van de zonde tot kinderen van God te maken. En alleen Zijn vergoten bloed verklaart ons rein van alle melaatsheid van de zonde. Eerst wanneer wij als nieuwgeboren kinderkens in Zijn voetstappen pogen te treden, kan Zijn voorbeeld ons helpen om Hem na te volgen en waardig het Evangelie te wandelen.

C. H. Spurgeon, Londen (”Landbouwpreken”, 1883)