Goya, ziek en inmiddels doof, schreef de brief een jaar voor zijn dood aan zijn vriendin, Leocadia Zorilla (1788-1856). Hij was in Madrid om een pensioen te regelen waarop hij als hofschilder van de Spaanse kroon recht had. Vanaf 1824 woonde Goya met Leocadia en haar twee jongste kinderen in Bordeaux, om te ontsnappen aan het onderdrukkende regime van Ferdinando VII.

De "hartelijke, bezorgde en tedere toon” van de brief werpt volgens de Fondation licht op de relatie die de schilder onderhield met de veel jongere Leocadia, over wie nauwelijks iets bekend is. Hij stelt haar gerust dat hij goed in Madrid is aangekomen en daar goed is ontvangen, maar toont zich bezorgd om haar wel en wee en die van de 13-jarige Rosario. Van dit kind wordt wel aangenomen dat ze Goya’s dochter was.

Tegelijk roept de brief volgens een woordvoerster de wereld op van de spookachtige tekeningen die hij in zijn laatste jaren maakte, van slag als hij was door de gruwelijke zelfmoord van een vriend.