De stad wordt voor de eerste keer genoemd in een lofrede op farao Tuthmosis III. Deze versloeg daar, in het jaar 1468 voor Christus, een Kanaänitisch leger. De lange lijst van buitgemaakte dingen die hij wegvoerde, vormt er een bewijs van dat Megiddo toen al een rijke stad was.

De stad was zo sterk, dat de Israëlieten hem aanvankelijk niet konden veroveren. Waarschijnlijk slaagde koning David er voor het eerst in Megiddo in te nemen. Zijn zoon Salomo (965 tot 928 voor Christus) versterkte de muren en liet in de stad openbare gebouwen plaatsen. Farao Sisak verwoeste Megiddo in 923 voor Christus, maar Omri of Achab maakte de stad in het midden van de negende eeuw voor Christus weer mooier dan ooit.

In 733 voor Christus veroverde de Assyrische koning Tiglath-Pileser de stad en de Assyriërs maakten er de hoofdstad van Galiléa van. De stad boette vervolgens aan betekenis in en in de vierde eeuw voor Christus verlieten zijn inwoners de stad voorgoed.

Aan het begin van onze jaartelling was Megiddo dus al geschiedenis geworden. Maar zijn strategische waarde bleef bestaan. De Britse generaal Sir Edmund Allenby streed hier tegen de Turken en hij noemde zich ”burggraaf van Megiddo”.

De laatste grote slag in de Vlakte van Jizreël werd geleverd op 31 mei en 1 juni 1948, toen de Israëlische Golani-eenheid het gebied op de Arabieren veroverde. Armageddon -afgeleid van Har Mageddon, oftewel Berg van Megiddo- is ook het symbool geworden voor de laatste, grote slag waarover de apostel Johannes spreekt in Openbaring 16:16.

Dat de stad en het gebied daaromheen vaak strijdtoneel zijn geweest, is niet verwonderlijk. Om te beginnen lag het hele land Israël in een strategisch belangrijk gebied, tussen het Egyptische en het Assyrische rijk in. Het bergland dat midden door het land Israël loopt, bood bij Megiddo een doorgang. In vredestijd was het een handelsroute, in oorlogstijd een strijdroute.

Wie Megiddo beheerste, beheerste de route. Beheersing van de stad betekende militaire, politieke en economische macht. Een extra voordeel was dat Megiddo in een vruchtbaar landbouwgebied lag.

De opgravingen in Megiddo hebben zijn strategisch-militaire functie bevestigd. De toegangspoort was een zwaar bolwerk op zich. Deze bestond uit verschillende geledingen. Als de vijanden al door konden dringen, wachtten hun nog meer obstakels.

De Israëlieten maakten van Megiddo een bolwerk en de belangrijkste commandopost van het noordelijke koninkrijk. De stad was niet zozeer een woonplaats als wel een militair en bestuurlijk centrum. Archeologen troffen er een grote silo aan, daterend uit de tijd van Omri of Achab, die gebruikt werd voor opslag van tarwe, gerst of hooi. De silo was goed geplaveid zodat er geen muizen of ander ongedierte door konden dringen.

Verder vonden onderzoekers twee gebieden met stallen voor paarden, een soort garage voor de strijdwagens en een terrein waar de troepen met de paarden konden oefenen. Daarnaast vonden ze sporen van een 5000 jaar oude tempel, waar later ook een offerhoogte werd gebouwd.

Megiddo is een van de belangrijkste archeologische plaatsen in Israël. De eerste expeditie was die van de Duitse Oriëntaalse Vereniging. Deze had plaats van 1903 tot 1905. Maar de opgravingen gaan nu nog door, onder leiding van de universiteit van Tel Aviv. Voor de komende generaties zal er nog genoeg op te graven zijn.