Ga maar na. De één is vrouw, de ander man. De één, Bruins Slot, komt uit een eerbiedwaardig, oer-Nederlands CHU-geslacht. Haar vader, haar grootvader en haar oom waren jarenlang burgemeester. De ander, Özdil, komt uit een andere, oostere en islamitische cultuur en is –zoals hijzelf ooit vertelde– „de kleinzoon van een arme Turkse boer, die in een huisje van gedroogde mest en cement is geboren.”

En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Waar de flamboyante en eigenzinnige Özdil in de politiek opviel door stevig taalgebruik en door frequente botsingen met zijn eigen fractie, was Bruins Slot vooral een bescheiden, hardwerkend en kundig parlementariër op de achtergrond. Een persoon bovendien die als beroepsmilitair geleerd had hoe belangrijk het is altijd als team te opereren, die wist dat haar eigen zin niet altijd gedaan kon worden en dat gezagsverhoudingen in bijna elke organisatie onmisbaar zijn.

En dan misschien wel het belangrijkste verschil: de één, Bruins Slot, vertrekt vrijwillig en eervol uit de Kamer om daarna een andere respectabele functie (gedeputeerde in Utrecht) te gaan vervullen; de ander vertrekt gedwongen en met pek en veren overladen.

Toch hadden deze twee tegenpolen dinsdag ten minste één ding gemeen: beiden voerden in hun afscheidsbrief een pleidooi voor het handhaven van goede omgangsvormen in de politiek. „Speel op de bal en niet op de man”, zei Bruins Slot. „Laat elkaar heel”, zei Özdil, die daarbij letterlijk citeerde wat vorig jaar ook het vertrekkende VVD-Kamerlid Ten Broeke bepleitte.

En als twee zulke verschillende persoonlijkheden bij hun afscheid een zelfde punt zo benadrukken, verdient dat bij alle toehoorders extra aandacht: beste Kamerleden, voer vooral pittige en verhitte debatten maar laat elkaar –als het gaat om de persoonlijke integriteit van je collega’s– heel.

Dat dit geen overbodige aanbeveling is, bleek maandag nog. In een debat over de eigen begroting van de Kamer refereerde DENK-Kamerlid Öztürk aan de hoge Franse onderscheiding (Chevalier de la Légion d’Honneur) die Kamervoorzitter Arib onlangs in ontvangst nam. Foute boel, vond Öztürk. Want je had in de koloniale tijd twee soorten Marokkanen: zij die Frans spraken en collaboreerden met de Fransen en zij die dat niet deden. Blijkbaar behoorden Arib en haar familie, oh schande, tot de eersten.

Een rare redenering? Jazeker. Maar vooral ook één die past in de categorie waar Bruins Slot en Özdil dindag zo voor waarschuwden: onnodige, grievende, venijnige, persoonlijke aanvallen. Zeer terecht betoogden zij: Stop hiermee. Houd de onderlinge omgang in het parlement waardig. Laat elkaar heel.