Onder het grensverkeer vallen 1146 leden die zich geheel onttrokken en 6030 leden die naar zusterkerken gingen. Afgesneden werden acht leden. Van degenen die zich onttrokken, gingen 290 leden naar een „onbekend” adres. Naar „geen kerk” vertrokken 288 leden. Naar de overige kerken, waaronder de evangelischen gerekend worden, gingen 159 vrijgemaakten. De Nederlands gereformeerden zagen 140 vrijgemaakten overkomen, de christelijke gereformeerden 104, de gereformeerden 49 en de hervormden 99. Naar de Gereformeerde Gemeenten gingen 12 leden. Er werden er 5 rooms-katholiek. Van de ’binnenkomers’ kwamen de meesten, 100, niet uit een andere kerk, daarna scoren ex-hervormden, 75, het hoogst. Uit de Gereformeerde Gemeenten kwamen er 5 over.

De statistieken laten zien dat sinds de eerste telling na de Vrijmaking, toen er 77.303 leden waren, de groei tot op vandaag constant was, behalve bij de breuk in 1967, toen men van 56.738 leden naar 49.232 terugging.

De redactie van het jaarboek heeft ds. P. Schelling overgedragen aan ds. J. H. Kuiper. Ds. Kuiper verzorgde ook al het nieuwe jaaroverzicht. Hij constateert dankbaar dat de ooit verwachte omslag van groei naar daling van het ledental niet heeft plaatsgehad. Wel is het zo dat de groei steeds minder wordt. De toename is nog steeds te danken aan het relatief grote aantal geboorten: 2155 kinderen werden geboren en er overleden 695 mensen.

De nieuwe redacteur constateert dat wellicht heel wat broeders en zusters de kerk niet eens vanwege de leer maar om andere redenen, vaak om de sfeer, verlaten hebben. Hij verbindt er onder andere de conclusie aan dat de kerken de hand in eigen boezem moeten steken: „De vraag dringt zich dan op, hoe je met elkaar een levende gemeenschap vormt, waar mensen zich thuis voelen.” Hij noemt het opvallend dat er, in tegenstelling tot vrijwel alle andere kerken, bij zijn kerkverband wel een lichte groei is.

Indirect gaat de redacteur in op het feit dat ook zijn kerkverband een flink aantal kerken telt waar de predikant niet meer of tijdelijk niet functioneert.

Er was het afgelopen jaar zelfs een studiedag over de vraag hoe een gemeente een gezonde relatie met haar dominee kan hebben. Een betere begeleiding van predikant en kerkenraad is nodig. Om ontwikkelingen binnen het kerkelijk leven te typeren, noemt ds. Kuiper het voorstel van de vrijgemaakte kerk van Enkhuizen om soms één, maar dan wat uitgebreidere, dienst op zondag te beleggen in plaats van twee.

Ook legt de redacteur de vinger bij de oproep om als kerken in de gereformeerde gezindte te werken aan de vernieuwing van de belijdenis. Hij stelt, vragenderwijs, dat het gesprek met andere kerken nodeloos bemoeilijkt wordt als men in zijn eentje werkt aan vernieuwing van de belijdenis. Enerzijds denkt hij dat de Gereformeerde Gemeenten er niet aan zullen meedoen. Anderzijds vraagt hij zich af of „we de tijd nog hebben om hier een brede kerkelijke discussie over te voeren van enkele tientallen jaren.”