Zie hier de stereotiepe Duitser. Stereotypen zijn altijd generalisaties die een kern van waarheid bevatten. Natuurlijk is niet iedere Duitser blond en ook niet iedere Duitser bezoekt de oktoberfeesten in met name het zuiden, maar die worst gaat er bij de meeste Duitsers goed in.

In de Nederlandse supermarkten kennen wij de Frankfurters, en die gaan dan door voor Duitse worst. Maar dé Duitse worst bestaat niet. Er is wel een Frankfurter, maar er zijn ook een Göttinger en een Regensburger, waarvan de recepten al in de Middeleeuwen zijn vastgelegd. Daarnaast is er de Thüringer rode worst. Voor de inwoners van Kassel gaat er niets boven de Kasseler leverworst. En de Schwaben verwen je met een zwarte worst.

Het lijkt wel alsof iedere streek of stad zijn eigen worst heeft. Want verder is er nog de Neurenberger, die vingerdik is. In Berlijn kom je de curryworst tegen, fijn gesneden, gegarneerd met ketchup. Hessen kent de Prersskopf, Beieren de Pressack, Westfalen de metworst en Franken de Bauernseufzer. Elke stad of regio zegt natuurlijk dat zijn worst het beste smaakt. Een Duitser, waar die ook vandaan komt, mag bij zijn worst graag een glas Korn, zeg maar jenever, drinken. Een Bockbier drinkt hij bij de wereldberoemde Berlijnse Bockwurst.

De warme maaltijd nuttigen onze oosterburen tussen de middag; dat kan thuis zijn, maar ook op het werk. ’s Avonds eten ze dan brood, liefst met iets hartigs. Vraag je een Nederlander wat hij die dag eet, dan krijg je spruitjes te horen of bloemkool. Wij noemen de groente. Zo niet de Duitser, die is een echte carnivoor. Hij noemt de vleessoort op.

Vlees gaat niet in kleine porties naar binnen. Gemiddeld zijn de porties vlees twee keer zo groot als bij de Nederlanders, bij ons zijn de hoeveelheden groente overigens twee keer zo groot.

Duitsers eten het liefst Bratstücke, grote brokken vlees die je niet wegzuigt, maar waar een goed gebit voor nodig is. De Duitser bakt het vlees met allerlei ingrediënten zoals wortel en veel uien in de pan. De jus wordt gepureerd en gebonden. Zo krijgt de Duitser zijn dikke Blubbersosse. Voor alle duidelijkheid: het Duitse blubbern betekent in het Nederlands borrelen.

Bij ons is het hap, slik en van tafel. In Duitsland is de maaltijd een sociaal gebeuren. Duitsers kennen zoals dat heet ”Gemütlichkeit mit Bockwurst”. Opvallend is dat de Duitser, anders dan de Nederlander, zijn aardappelen niet prakt. Bij ons moet de aardappel kruimelig zijn. De Duitsers heeft hem net als zijn vlees graag stevig.

Wie zich te goed wil doen aan typisch Duitse kost kan bij de oosterburen speciale routes volgen. Iedere deelstaat heeft zijn eigen traject uitgezet langs restaurants en hotels waar het nationale gerecht van de deelstaat wordt opgedist. Voor Noord- Rijnland-Westfalen is onder andere kenmerkend Eisbein mit Sauerkraut, een kluif met zuurkool. De traditionele gerechten staan in Duitsland nog altijd hoog aangeschreven. Duitse koks stemmen hun gerechten graag af op vers aanbod uit de streek.

Houd je van aardappelen, stamppotten (denk aan zuurkool), flinke stukken vlees en worst en zuurdesembrood, dan doe je je smaakpapillen hier een groot plezier.

Maar ook voor de haute cuisine uit Frankrijk of Italië kun je in Duitsland terecht. München telt bijna meer Italiaanse restaurants dan Milaan. De tijden dat de Duitsers naar Frankrijk of België vluchtten voor een goede hap is voorbij. De hotel- en restaurantgids van Michelin onderscheidde vorig jaar vijf Duitse eetgelegenheden met drie sterren. In totaal 189 restaurants kregen één ster uitgereikt. „Mahlzeit.”