„Wees niet al te rechtvaardig, en houd uzelven niet al te wijs; waarom zoudt gij verwoesting over u brengen?”

Elk gebod is als een ankertouw, waarmee de ongestadige en tot alle boosheden geheel ontbonden zinnen bedwongen worden. Het is een harde rede, al wat ze gebiedt. Maar dat voornamelijk: „Wees volmaakt, gelijk uw Vader.” Hetgeen Petrus eertijds van de wet van de ceremoniën zei, dat zegt vlees en bloed van de wet der zeden: een juk dat noch onze vaders, noch wij hebben kunnen dragen. Nu, Salomo schijnt deze breidel los te maken, en naar de wijze van een zachte Verzachter iets toe te laten dat enigszins schandelijk schijnt: „Wees niet al te rechtvaardig.” Hier bedriegt u ook uzelf, wie u bent, die uzelf vleit dat de heilige Prediker deze geheel verdorven natuur zou liefkozen, toelaten, gebieden om boosachtig te zijn. Weg met die lastering! Had hij maar gezegd: „Wees niet rechtvaardig”, dan zou u iets hebben waarmee u dit dartel gemoed zou kunnen vleien. Maar als hij zegt: „Wees niet al te rechtvaardig”, dan gebiedt hij de rechtvaardigheid en verbiedt hij de maat te buiten te gaan. De maat van rechtvaardigheid te buiten te gaan is geen rechtvaardigheid.

Joseph Hall, deken van Worcester (”Preek op de Synode van Dordrecht”, 1618)