Met de kanttekening natuurlijk dat er een bijeenkomst moet zijn waar een bepaalde kandidaat formeel wordt gevraagd om namens de partij mee te doen aan de wedloop om het presidentschap.

Het is in het verleden wel voorgekomen dat geen van de kandidaten die zichzelf naar voren schoof -of die door een bepaalde groep binnen de partij naar voren werden geschoven- in staat was om tijdens een conventie in de eerste ronde voldoende stemmen te halen voor de kandidatuur. Is dat het geval, dan zijn de afgevaardigden van de vijftig staten die de kandidaat moeten kiezen niet meer gebonden aan het mandaat van de voorverkiezing. Met als gevolg dat er achter de schermen dan uitgebreide onderhandelingen beginnen die uiteindelijk een kandidaat met voldoende steun moeten opleveren.

Daar is ditmaal in Boston geen sprake van. Senator John F. Kerry van Massachusetts heeft zijn rivalen tijdens de Democratische voorverkiezingen verpletterd en hij heeft meer dan genoeg afgevaardigden achter zich om het in de eerste ronde ruimschoots te halen. Vanwaar dan toch nog zoveel gedoe rond een partijconventie, wanneer de uitslag eigenlijk van tevoren al vaststaat?

Andrew Kohut, directeur van het Pew Research Center in Washington: „Je vergeet een belangrijk aspect, zeker wanneer een partij met een nieuwe kandidaat komt, zoals in dit geval bij de Democraten. De meeste kiezers kennen Kerry niet, dus biedt zo’n conventie de mogelijkheid om een kandidaat nationaal aan de kiezers in het hele land voor te stellen.”

Gewoonlijk doen de kandidaten (voor het presidentschap en voor het vice-presidentschap) het na partijconventies een tijdlang beter in de opiniepeilingen, totdat de partijconventie van de rivalen dat voordeel weer neutraliseert. Opiniepeilers verwachten dit keer echter matiger schommelingen in de peilingen. „Wij constateren sinds de herverkiezing van de Republikein Ronald Reagan in 1984 een steeds scherpere polarisering onder de kiezers. Die trend is enorm versterkt onder president George Bush die sinds begin 2001 een zeer partijpolitiek beleid heeft gevoerd. Daarom weet viervijfde van de kiezers nu al op wie men begin november gaat stemmen. Dat is uitzonderlijk vroeg in zo’n campagne”, aldus Gary Jacobson, politicoloog verbonden aan de universiteit van Californië in San Diego.

Veel Democraten zijn de verkiezingen van 2000 nog steeds niet vergeten. Vice-president Al Gore kreeg toen meer stemmen, maar de Republikein George Bush won de verkiezingen omdat hij in het getrapte kiessysteem meer afgevaardigden achter zich kreeg in het zogeheten kiescollege dat de president uiteindelijk kiest. Daarbij was de uitslag van de verkiezing in Florida waar Bush’ broer Jep gouverneur is van cruciaal belang. Sommige Democraten zijn ervan overtuigd dat de Republikeinen de verkiezing in Florida ’gestolen’ hebben. Stemmen van minderheden zouden onvoldoende zijn meegeteld en een hertelling van alle stemmen werd uiteindelijk stopgezet door het Hooggerechtshof in Washington.

„Er staat ditmaal veel op het spel. Wij moeten niet alleen winnen, maar wij moeten er ook voor zorgen dat elke stem geteld wordt en dat er geen stemmen worden verdonkeremaand door Republikeinse manoeuvres”, aldus Democrate Patricia Kelley uit Columbus (Ohio).

Even gedecideerd is Jennifer Walker uit Nitro (West-Virginia). „Het is van het grootste belang dat president Bush herkozen wordt. Niet dat ik het met al zijn beleidspunten eens ben, maar hij toont leiderschap in de strijd tegen het terrorisme, ik steun zijn antiabortusbeleid en sta erachter dat hij de kerken een grotere rol wil geven in ons sociale systeem”, aldus Jennifer.

Wat behelzen Kerry’s beleidsvoorstellen voor mensen die een alternatief zoeken voor het beleid van Bush? Irak wordt zeker een belangrijk onderwerp in de komende verkiezingsstrijd. Kerry stemde vóór de voorgestelde volmachten voor de Republikeinse regering om oorlog te voeren, maar vindt nu dat Bush die volmachten verkeerd heeft gebruikt. Sommige Democraten zijn veel radicaler en vinden dat de oorlog van het begin af aan een miskleun was. Kerry zal hier voorzichtig moeten manoeuvreren, wil hij de eenheid van de partij -die vooral gebaseerd is op anti-Bush-sentimenten- bewaren.

Het verkiezingsprogramma van de Democraten biedt Kerry de nodige ruimte. Zulke verkiezingsprogramma’s zijn niet bindend voor de kandidaten, maar zij bieden de politieke tegenstander mogelijkheden voor een tegenaanval. Volgens de Republikeinen is het Democratische verkiezingsprogramma dit jaar erg vaag gelaten om het ’liberale’ (in Republikeinse ogen extreem linkse) karakter van het stemgedrag van de senatoren John Kerry en zijn vice-presidents-kandidaat John Edwards in de Senaat te maskeren. Rosa DeLauro, voorzitster van de commissie die het Democratische verkiezingsprogramma opstelde, wijst die beschuldiging van de hand.

„Wij maskeren niks. Wij hebben een verkiezingsprogramma opgesteld dat grote lijnen aangeeft. Wij wilden geen waslijst van wensen van elke afzonderlijke staat of groepering binnen onze partij. Dit is een breed, positief programma dat naar de toekomst kijkt en niet uit is op het corrigeren van fouten uit het verleden”, aldus DeLauro. De partij geeft Kerry en Edwards hiermee dus enige manoeuvreerruimte. Die moeten zij gebruiken om de kiezers die nog niet beslist hebben over de streep te halen. Het wordt in november opnieuw een nek-aan-nekrace, daarover is iedereen het eens. Over de uitslag durft geen zinnig mens een uitspraak te doen, behalve natuurlijk de hoopvolle kandidaten die allemaal „zeker” zijn van hun overwinning.