„Waarom zó? Ik begrijp het echt niet.” Ibrahim kijkt me vragend aan. We hebben het over Rahaf al-Qanun, het 18-jarige meisje uit Saudi-Arabië dat vorige week asiel kreeg in Canada. De week daarvoor luidde ze de alarmbel op Twitter: „Ik zit in Thailand. Ik ben bang dat ze me terugsturen. Mijn familie zal me doden.” Hoofdreden voor haar angst: ze heeft de islam afgezworen.

Het duurde niet lang voordat haar noodkreet effect had. Veel media, vooral ook in het Westen, pikten het verhaal op. Een paar dagen later verleende de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR de vluchtelingenstatus aan Rahaf. En weer een paar dagen later landde ze in Toronto, Canada, waar ze asiel kreeg. Beelden van Rahaf bij aankomst op de winterse luchthaven, met blote benen tot boven haar knieën, gingen de (westerse) wereld over.

Het is die gretigheid die Ibrahim dwarszit. Hij is niet erg gesteld op het Saudische beleid, maar waarom gaat het Westen helemaal los als een Saudische tiener haar land ontvlucht nadat ze haar tradities heeft losgelaten? Is liberalisme de ultieme waarde die het Westen wil uitstralen?

Het zijn retorische vragen en ik moet Ibrahim gelijk geven: blijkbaar wil het Westen inderdaad die waarde als geen ander uitstralen. Neem die vrouw die afgelopen week demonstreerde voor het Saudische consulaat in het Australische Sydney. Boven haar hoofd hield ze een bord vast waarop stond dat Australië Rahaf binnen moest laten. Onder haar hoofd was er niets. De vrouw koos ervoor haar boodschap kracht bij te zetten door topless te demonstreren.

Ook de Canadese regering liet deze kans niet liggen. Niemand minder dan de Canadese minister van Buitenlandse Zaken, Chrystia Freeland, heette Rahaf welkom op het vliegveld. Met haar arm om Rahafs schouders betitelde Freeland haar als „een heel dappere nieuwe Canadese.”

Kortom, de vlucht van Rahaf werd afgelopen week uitbundig gevierd als trofee in de prijzenkast van het westers liberalisme. De boodschap die daar vanuit ging was voor veel moslims ondubbelzinnig: als iemand zich maar genoeg identificeert met wat in het Midden-Oosten onder de titel bandeloosheid en zedeloosheid valt, ben je hartelijk welkom in het Westen.

De vraag is natuurlijk wat dit doet met een tiener als Rahaf. Dat is vooral waar Ibrahim zich zorgen over maakt. „Hoe kan zij als jong meisje alleen haar weg vinden in het individualistische Westen? Hoe houdt zij de mannen van zich af? Hoe blijft ze eervol?”

Inderdaad, het zijn typisch Midden-Oosterse vragen. Misschien heeft Ibrahim het helemaal mis en doet Rahaf het straks fantastisch in de Canadese maatschappij. Dat lijkt zelfs waarschijnlijk. Rahaf laat zich kennen als een vastbesloten en zelfstandige jonge vrouw. Dat zij de misstanden in haar familie en haar land heeft aangekaart, getuigt bovendien van enorme moed.

Maar Ibrahims onderliggende vraag blijft natuurlijk ongewijzigd van kracht. Is het echt winst dat het Westen zich ten opzichte van het Midden-Oosten per se wil profileren op het punt van haast ongebreideld individualisme en grenzeloos liberalisme?