„Bidt om de vrede van Jeruzalem; wél moeten zij varen, die u beminnen.”

Als wij met vlees en bloed te rade gaan, dan zullen die voor ons enerzijds eer en waardigheid brengen, anderzijds de wellusten van het vlees en de glans van de rijkdommen van deze wereld. Zij zullen ons wijsmaken, dat deze dingen gewenst zijn, en dat we die met alle macht moeten nastreven. Weg echter met vlees en bloed! Laten we naar de Geest van God in David luisteren! Wat zegt die? „Wenst Jeruzalem vrede. Vrede zij in uw muren, en voorspoed in uw torens!”

Laat dít de enige en de hoogste wens van allen zijn, die Christus liefhebben; dat de Kerk weer hersteld wordt, bloeit en in ere blijft, opdat met verenigde handen en harten de levende God aangebeden en geprezen wordt. Dat onze vestingen met vrede, onze paleizen met rust bekleed en dat allen uit onze bijeenkomsten gebannen worden, die de vrede van Jeruzalem haten. Dit was de wens van de vrome Israëlieten. Dit was de wens van de apostelen, die zo vaak hun kerken de vrede gewenst hebben. En wat zeg ik van de Israëlieten en van de apostelen? De Heere Zelf heeft voor de Israëlieten en apostelen met deze wens Zijn leven hier op aarde geëindigd, wanneer Hij kort voor Zijn sterven, Zijn Vader smekend, gebeden heeft, dat allen die van de Vader Hem gegeven waren, één zouden zijn.

Abraham Scultetus, hoogleraar in Heidelberg

(”Preek op de Synode te Dordrecht”, 1618)