Abortus went (nooit)
Elk jaar worden 42 miljoen kinderen door abortus gedood in de moederschoot. Dat is een onstellende werkelijkheid. Ter vergelijking: dat is meer dan de helft van de bevolking van Duitsland. Dat land telt 80 miljoen burgers.
Dit hoge cijfer toont aan dat abortus doodsoorzaak nummer één is. Vijf keer zo veel als het aantal mensen dat overlijdt aan kanker – jaarlijks acht miljoen. Het schrijnende is dat de hele (medische) wereld zich druk maakt in de strijd tegen kanker –terecht– maar dat degenen die strijden tegen abortus gemarginaliseerd worden. Zij zijn outcasts die vrouwen hun keuzevrijheid zouden ontnemen.
De vrijheid om te kiezen voor abortus provocatus is volgens de heersende mening een recht waar niet aan getornd mag worden. Zelfs wanneer een arts een vrouw die abortus wil op alternatieven wijst, moet hij letten op zijn woorden. Al snel kan de klacht volgen dat hij psychische druk uitoefent. En wie abortus het doden van menselijk leven noemt, krijgt het verwijt zich schuldig te maken aan stemmingmakerij.
Een instelling die het prolife-standpunt huldigt, kan gedwongen worden om zwangere vrouwen nadrukkelijk te wijzen op de mogelijkheid van abortus. De recente discussie rond de subsidiëring van Siriz heeft dat aangetoond.
Het moet zeker gezegd worden: staatssecretaris Blokhuis heeft zijn best gedaan om de subsidie aan Siriz te continueren. Maar daarvoor heeft de organisatie wel moeten beloven bij consultaties ook uitdrukkelijk te wijzen op de mogelijkheid van abortus provocatus. De vraag is of de voorstanders van abortus met deze consessie op termijn genoegen nemen. Steeds weer blijkt hoezeer ze zich ergeren aan mensen die abortus niet normaal vinden.
Het blijft merkwaardig dat mensen die zo gebrand zijn op maximale keuzevrijheid, zo fanatiek proberen tegenstemmen te elimineren. Sprekend voorbeeld is dat de Amerikaanse pro-abortusorganisatie Planned Parenthood gaat samenwerken met de vermaakindustrie. Doel is in allerlei films en televisieprogramma’s een element te verwerken waardoor het beeld wordt versterkt dat abortus medisch gezien een kleinigheidje is en vrouwen verlost van een lastig probleem.
Het blijft een veeg teken dat er nog altijd een aanzienlijk aantal mensen is dat geen abortus wil laten uitvoeren, ook niet wanneer de zwangerschap ongewenst is. Zou dat er misschien op kunnen wijzen dat er diep in elk mens toch het besef leeft dat abortus niet zo normaal is als velen willen doen geloven? Dat veel mensen toch beseffen dat het schepseltje in de moederschoot echt menselijk leven is?
Abortus went nooit. Het druist in tegen het diepste gevoel van mensen dat het leven iets unieks en iets onaantastbaars heeft. Maar fundamenteler: het druist in tegen het Bijbels gegeven dat het leven eigendom is van de grote Schepper.
