Van Grieken had eerder deze week al met nauwelijks verholen vreugde gereageerd op de val van de regering van premier Charles Michel in België. Zijn Vlaams Belang wil zo snel mogelijk nieuwe verkiezingen, die een „referendum over immigratie” moeten worden.

De andere Belgische partij op rechts, voormalig coalitiepartner N-VA, stuurt eveneens aan op vervroegde verkiezingen. De Vlaams-nationalisten stapten vorige week uit de regering uit onvrede over de steun van premier Michel over hetzelfde Verdrag van Marrakesh.

Het Vlaams Belang schampert dat de N-VA dan toch zelf steken heeft laten vallen in eerdere kabinetsbesprekingen over het verdrag. Het is een duidelijk signaal dat de verkiezingsstrijd is begonnen, maar in deze kritiek lijken ze het gelijk aan hun kant te hebben.

Sinds het Vlaams Belang bij de gemeenteraadsverkiezingen van half oktober flink won, ging het N-VA rond migratie nog scherper aan de wind zeilen. De wens om het Pact van Marrakesh van tafel te vegen is van na die tijd. De coalitiepartners lieten verontwaardigd weten dat de N-VA eerder geen probleem maakte.

Op het eerste gezicht lijkt migratie in de val van het Belgische kabinet dus het breekpunt te zijn, maar het is juister te stellen dat er vooral partijpolitieke belangen speelden. Het is een potje verplassen over wie het strengste migratiebeleid voert.

Over het Verdrag van Marrakesh valt veel te zeggen en het staat partijen uiteraard vrij er kritiek op te hebben. Het wordt echter bedenkelijk als een migratieverdrag een vehikel in electorale overwegingen wordt. Hier breekt een gebrek aan ideologische verankering op: wil het volk het nog rechtser hebben, dan gaan we nog rechtser beleid voeren. Het hoeft geen betoog dat de mens achter elke migrant hier allang achter de horizon verdwenen is. Dat is ronduit problematisch, zeker vanuit de belijdenis dat ieder mens beelddrager van God is. Dat betekent immers dat beleidsvorming rond migratie tenmiste zeer zorgvuldig plaatsvindt.

Opvallend in de Belgische crisis is ook dat de val is ingezet vanuit zowel de rechterflank als de linkerflank van het politieke spectrum. Het waren immers de socialisten die deze week met een motie van wantrouwen tegen het uitgedunde kabinet-Michel zwaaiden.

Dat laat zien hoe gepolariseerd de politiek in België is, maar niet alleen daar. In heel Europa leeft er in brede kring onvrede. Natuurlijk moet de politiek daar een antwoord op zoeken, maar nog veel meer moet die vasthouden aan waarden die wisselende sentimenten onder de bevolking overstijgen. Wie dat vergeet, lacht vooral zichzelf uit.

Hoofdredactie