Israël trok zich in mei 2000 terug uit Zuid-Libanon, na een jarenlange guerrillaoorlog met Hezbollah. Sindsdien is het conflict tussen Israël en Hezbollah in het Israëlisch-Libanese grensgebied beperkt. Maar af en toe laaien de vijandelijkheden aan de grens tussen Israël en Libanon weer op. Het gaat daarbij meestal om raket- en granaatbeschietingen tussen het Israëlische leger en aanhangers van de Libanese Hezbollah beweging, die vindt dat Israël zich nog niet voldoende heeft teruggetrokken.

Na de dood van de twee soldaten, dinsdag, vlogen Israëlische vliegtuigen door de geluidsbarrière boven Beiroet. Dat was om de Libanezen te waarschuwen dat ze makkelijk het doelwit kunnen worden van Israëlische vergelding als ze de Hezbollah-strijders niet in bedwang houden.

De leiders van de radicaal-islamitische organisatie begrijpen dat ze beperkte bewegingsruimte hebben in Libanon. Dat land zal niet tolereren dat ze een omvangrijke Israëlische respons uitlokken. Gewone Libanezen hebben eronder te lijden als Israël bijvoorbeeld elektriciteitscentrales bombardeert na een uit de hand gelopen militair avontuur aan de grens tussen Israël en Libanon.

De noordgrens is niet het enige gebied waar Hezbollah zich laat gelden. De organisatie infiltreert ook in Palestijnse terreurgroepen. Voor Israël betekent dat dat de terreuraanslagen op zijn burgers in de toekomst frequenter zullen worden dan in het verleden. Maar voor Hezbollah houdt dat weer in dat zijn leiders het doelwit kunnen worden van Israëlische vergeldingsaanvallen.

De bomaanslag afgelopen maandag in Beiroet op Hezbollah-kopstuk Ghaleb Awali is daar mogelijk een voorbeeld van. Hezbollah-leider sjeik Hassan Nasrallah erkende dat Awali hulp gaf aan Palestijnen bij hun strijd tegen de „zionistische vijand” en hij beschuldigde Israël van zijn „martelaarschap.” De aanval op de twee Israëlische soldaten was waarschijnlijk bedoeld als wraak vanwege de dood van Awali.

Hezbollah wordt gesteund door Syrië en Iran. Iran voorziet deze organisatie van geld, training en wapens, terwijl Syrië als doorvoerhaven fungeert. Damascus heeft officieel een niet-islamitisch regime, maar radicale islamitische groepen als Hezbollah, Hamas, Islamitische Jihad vinden allemaal een veilig onderkomen in Damascus. Het is de oppositie tegen het vredesproces met Israël die hen verenigt.

Politici in Jeruzalem weten dat Syrië onmiddellijk een einde kan maken aan het zich jaren voortslepende conflict met Hezbollah. Maar dat gebeurt pas als Israël een verdrag sluit met Syrië. De prijs daarvoor is de Golan-hoogvlakte, die Israël in de oorlog van 1967 op Syrië veroverde. De regering-Sharon is niet van plan dit strategisch belangrijke plateau op te geven. De grens tussen Israël en Syrië zelf is rustig. Israëliërs lijken vooralsnog best te kunnen leven zonder vrede met Syrië, ook al bedient Damascus zich van terreurorganisaties om druk op hen uit te oefenen.

De af en toe oplaaiende vijandelijkheden brengen een risico met zich mee. Vandaag of morgen kan een raket -misschien ongewild- een groot aantal slachtoffers onder burgers eisen. Israël kan zich genoodzaakt voelen tot een grootscheeps offensief als er aan zijn zijde veel slachtoffers vallen. Als de doden in Libanon vallen, kan Hezbollah raketten uit de opslagplaatsen halen en een groot deel van Noord-Israël bestoken. Brigadegeneraal Yossi Kuperwasser vertelde deze week aan de Knesset-commissie voor Buitenlandse Zaken en Defensie dat Iran in de toekomst Hezbollah van massavernietigingswapens kan voorzien.