„In de toorn gedenk des ontfermens!” Uw schone akker hebben veel herders tot een woestijn gemaakt, eenzaam en ledig. Voor de uitgaanden en ingaanden is niet overal vrede geweest, maar verschrikkelijke vrees en zeer veel oorlog. Want het heeft niet veel gescheeld of naar Uw bedreigingen o Heere, zou het ene volk tegen het andere, de ene stad tegen de andere gestreden hebben, want Gij verhinderde hen met alle benauwdheid. Maar in Uw gramschap zijt Gij gedachtig geweest aan Uw barmhartigheden. Gij hebt de harten der Regenten van het vaderlands geneigd en met een ijver Uw huis ontstoken, dat zij ernstig gezocht hebben hetgeen tot de vrede van Jeruzalem dient. Tot dit doel hebben zij deze Nationale Synode bijeengeroepen, opdat over de verwekte twisten de mond des Heeren gevraagd zou worden, en Uw wet een licht zou zijn, die al de nevels der dwalingen verdrijft. Nochtans, omdat dat alles van Uw zegen afhangt o Heere, bidden wij U dat Gij volgens Uw belofte: „Waar twee of drie in Mijn Naam vergaderd zijn, daar wil Ik in het midden van hen zijn”; in deze Nationale Synode wilt presideren met Uw Heilige Geest, met de Geest der waarheid en des vredes. Omdat de Heilige Schriftuur door Diezelfde Geest verklaard moet worden, door Wie zij ingegeven is en niet verstaan kan worden, dan door zuivere gemoederen, wij bidden U, dat Gij de gemoederen eerst wilt reinigen en daarna verlichten.

Balthasar Lydius, predikant te Dordrecht

(”Openingsgebed Nationale Synode”, 1618)