„Is het nou niet moeilijk om steeds niets te zeggen?”, vroeg de voorzitter van het hof na het doornemen van de eerste afpersingszaken. „Het lijkt mij zo eenzaam om niet te spreken. U zit nu vijf jaar vast en nog kunt u er niet doorheen breken. Als ik het dossier zo doorneem, dan denk ik: die man moet heel eenzaam zijn. Ik heb daar wel mee te doen, met die eenzaamheid.”

Maar C. gaf geen krimp, de ogen gericht op het papierwerk voor hem en vooral druk met aantekeningen maken. „De weerzin spat er vanaf bij u”, aldus een van de raadsheren. „U doet uw best een ongeïnteresseerde indruk te maken, schrijft af en toe wat op, zit onderuit. Maar klopt het dat u hier niets van wilt weten? Voelt u zich niet uitgedaagd het gesprek aan te gaan? Bent u er bang voor?”

Een halve minuut later moest ze constateren dat elke reactie uitbleef, zoals ook de derde raadsheer ondervond. „U heeft ons een tunnelvisie-hof genoemd. Maar dit hele dossier maakt ons juist heel nieuwsgierig. Wij proberen weg te blijven uit die tunnel. Ik wil u nog meegeven dat zo’n hoger beroep de laatste kans is nog iets over de feiten te zeggen, al die vragen van ons te beantwoorden. Maar u geeft ook mij geen sjoege. Dat vind ik oprecht jammer.”

C. is donderdag verplicht aanwezig bij zijn strafzaak, nadat hij maandag was weggebleven. Kort na aanvang zegde hij het vertrouwen in het hof op en kondigde hij aan vragen niet te beantwoorden.